بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
«وَ تَجَرَّعِ الْغَیْظَ فَإِنِّی لَمْ أَرَ جُرْعَةً أَحْلَى مِنْهَا عَاقِبَةً وَ لَا أَلَذَّ مَغَبَّةً، وَ لِنْ لِمَنْ غَالَظَكَ فَإِنَّهُ یُوشِكُ أَنْ یَلِینَ لَكَ. وَ خُذْ عَلَى عَدُوِّكَ بِالْفَضْلِ فَإِنَّهُ أَحْلَى الظَّفَرَیْنِ. وَ إِنْ أَرَدْتَ قَطِیعَةَ أَخِیكَ فَاسْتَبْقِ لَهُ مِنْ نَفْسِكَ بَقِیَّةً یَرْجِعُ إِلَیْهَا إِنْ بَدَا لَهُ ذَلِكَ یَوْماً مَا»
فرزندم! خشم خود را جرعه جرعه فرو بر که من جرعه‌ای شیرین‌تر از آن ننوشیدم و پایانی گواراتر از آن‌که خشم را فرو ببرم ندیدم. نرمی کن با آن که با تو درشتی کند، باشد که به زودی نرم شود. با دشمن خویش به بخشش رفتار کن که آن شیرین‌ترین دو پیروزی است. اگر خواستی از برادرت بِبُری، جایی برای دوستی‌ـ او نزد خود باقی گذار که اگر روزی بر وی آشکار گردید، امکان برگشت داشته باشد.
حضرت به فرزند خویش فرمودند: فرزندم از سوارشدن بر شتری كه تو را به مهلكه‌های ستیز می‌برد حذر كن، بعد نمونه‌هایی از ستیزه‌زدایی را مطرح كردند كه در جمع‌بندی حرف این بود که ارتباطت با برادرانت ارتباطی مسالمت‌آمیز باشد. و فرمودند آن قدر در ارتباط با برادرت و تندی‌هایی که می‌کند كوتاه بیا كه گویا تو بنده‌ی اویی و او ارباب تو. تا بتوانید در ارتباط با همدیگر گنج نهفته محبت را از درون خود آشکار نمایید، زیرا شخصیت‌‌هایی که روان و قلب خود را عرصه‌ی رقابت‌ها و جدال‌ها قرار داده‌اند برای خود هیچ راهی به سوی حقیقت باقی نمی‌گذارند. که گفت:
نی صفا می ماندش، نی لطف و فر
نی به سوی آسمان راه سفر
اگر روح انسان محل لگدِ رقابت‌ها گشت و کار انسان مقابله با بدی‌ها شد، دیگر انسان گرفتار خود شده است، و راه صعود به عوالم متعالی را گم می‌کند، همچنان‌که امکان دست‌یابی به فضائل عالی را از دست می‌دهد.