بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
«یا بُنی!... فَإِنَّمَا أَهْلُهَا كِلَابٌ عَاوِیَةٌ ...وَ اتَّخَذُوهَا رَبّاً فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَ لَعِبُوا بِهَا وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا. رُوَیْداً یُسْفِرُ الظَّلَامُ كَأَنْ قَدْ وَرَدَتِ الْأَظْعَانُ یُوشِكُ مَنْ أَسْرَعَ أَنْ یَلْحَقَ وَ اعْلَمْ یَا بُنَیَّ أَنَّ مَنْ كَانَتْ مَطِیَّتُهُ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ فَإِنَّهُ یُسَارُ بِهِ وَ إِنْ كَانَ وَاقِفاً وَ یَقْطَعُ الْمَسَافَةَ وَ إِنْ كَانَ مُقِیماً وَادِعاً وَ اعْلَمْ یَقِیناً أَنَّكَ لَنْ تَبْلُغَ أَمَلَكَ وَ لَنْ تَعْدُوَ أَجَلَكَ وَ أَنَّكَ فِی سَبِیلِ مَنْ كَانَ قَبْلَكَ فَخَفِّضْ فِی الطَّلَبِ وَ أَجْمِلْ فِی الْمُكْتَسَبِ فَإِنَّهُ رُبَّ طَلَبٍ قَدْ جَرَّ إِلَى حَرَبٍ وَ لَیْسَ كُلُّ طَالِبٍ بِمَرْزُوقٍ وَ لَا كُلُّ مُجْمِلٍ بِمَحْرُومٍ».
فرزندم! ...همانا دنیاپرستان و طالبان دنیا چونان سگهاى درنده، عو عو كنان،... دنیا را پروردگار خود قرار دادند. هم دنیا آن ها را به بازى گرفته، و هم آن‌ها با دنیا به بازى پرداخته، و آخرت را فراموش كردهاند. اندكى مهلت ده، به زودى تاریكى بر طرف مىشود، گویا مسافران به منزل رسیدهاند، و آن‌كس كه شتاب كند به كاروان خواهد رسید.
فرزندم بدان! آن‌كس كه مركبش شب و روز است همواره در حركت خواهد بود، هر چند خود را ساكن احساس کند، و همواره راه مىپیماید هر چند در جاى خود ایستاده و راحت باشد.
به یقین بدان كه تو هرگز به آرزوى خود دست نخواهى یافت، و تا زمان مرگ بیشتر زندگى نخواهى كرد، و بر راه كسى مىروى كه پیش از تو مىرفت، پس در به دست آوردن دنیا آرام باش، و در مصرف آنچه به دست آوردى نیكو عمل كن، زیرا چه بسا تلاش بى‌اندازه براى دنیا كه به تاراج رفتن اموال كشانده شد. پس هر طالب رزقی به رزق دلخواه نخواهد رسید، و هر کس بدون حرص عمل کند محروم نخواهد شد.