بَابُ مَا عِنْدَ الْأَئِمَّةِ مِنْ سِلَاحِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَتَاعِهِ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ سَعِیدٍ السَّمَّانِ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ رَجُلَانِ مِنَ الزَّیْدِیَّةِ فَقَالَا لَهُ أَ فِیكُمْ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ قَالَ فَقَالَ لَا قَالَ فَقَالَا لَهُ قَدْ أَخْبَرَنَا عَنْكَ الثِّقَاتُ أَنَّكَ تُفْتِی وَ تُقِرُّ وَ تَقُولُ بِهِ وَ نُسَمِّیهِمْ لَكَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ هُمْ أَصْحَابُ وَرَعٍ وَ تَشْمِیرٍ وَ هُمْ مِمَّنْ لَا یَكْذِبُ فَغَضِبَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ
مَا أَمَرْتُهُمْ بِهَذَا فَلَمَّا رَأَیَا الْغَضَبَ فِی وَجْهِهِ خَرَجَا فَقَالَ لِی أَ تَعْرِفُ هَذَیْنِ قُلْتُ نَعَمْ هُمَا مِنْ أَهْلِ سُوقِنَا وَ هُمَا مِنَ الزَّیْدِیَّةِ وَ هُمَا یَزْعُمَانِ أَنَّ سَیْفَ رَسُولِ اللَّهِ ص عِنْدَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ فَقَالَ كَذَبَا لَعَنَهُمَا اللَّهُ وَ اللَّهِ مَا رَآهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الْحَسَنِ بِعَیْنَیْهِ وَ لَا بِوَاحِدَةٍ مِنْ عَیْنَیْهِ وَ لَا رَآهُ أَبُوهُ اللَّهُمَّ إِلَّا أَنْ یَكُونَ رَآهُ عِنْدَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ فَإِنْ كَانَا صَادِقَیْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِی مَقْبِضِهِ وَ مَا أَثَرٌ فِی مَوْضِعِ مَضْرَبِهِ وَ إِنَّ عِنْدِی لَسَیْفَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ إِنَّ عِنْدِی لَرَایَةَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ دِرْعَهُ وَ لَامَتَهُ وَ مِغْفَرَهُ فَإِنْ كَانَا صَادِقَیْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِی دِرْعِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ إِنَّ عِنْدِی لَرَایَةَ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمِغْلَبَةَ وَ إِنَّ عِنْدِی أَلْوَاحَ مُوسَى وَ عَصَاهُ وَ إِنَّ عِنْدِی لَخَاتَمَ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ وَ إِنَّ عِنْدِی الطَّسْتَ الَّذِی كَانَ مُوسَى یُقَرِّبُ بِهِ الْقُرْبَانَ وَ إِنَّ عِنْدِی الِاسْمَ الَّذِی كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا وَضَعَهُ بَیْنَ الْمُسْلِمِینَ وَ الْمُشْرِكِینَ لَمْ یَصِلْ مِنَ الْمُشْرِكِینَ إِلَى الْمُسْلِمِینَ نُشَّابَةٌ وَ إِنَّ عِنْدِی لَمِثْلَ الَّذِی جَاءَتْ بِهِ الْمَلَائِكَةُ وَ مَثَلُ السِّلَاحِ فِینَا كَمَثَلِ التَّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِیلَ فِی أَیِّ أَهْلِ بَیْتٍ وُجِدَ التَّابُوتُ عَلَى أَبْوَابِهِمْ أُوتُوا النُّبُوَّةَ وَ مَنْ صَارَ إِلَیْهِ السِّلَاحُ مِنَّا أُوتِیَ الْإِمَامَةَ وَ لَقَدْ لَبِسَ أَبِی دِرْعَ رَسُولِ اللَّهِ ص فَخَطَّتْ عَلَى الْأَرْضِ خَطِیطاً وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَكَانَتْ وَ كَانَتْ وَ قَائِمُنَا مَنْ إِذَا لَبِسَهَا مَلَأَهَا إِنْ شَاءَ اللَّهُ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 337 روایة: 1 @*@
ترجمه :
1- سعید سمان گوید: نزد امام صادق علیه السلام بودم كه دو مرد زیدى مذهب بر آنحضرت وارد شدند و گفتند: آیا در میان شما امامى كه اطاعتش واجب باشد هست؟ (و مقصودشان اثبات امامت زیدبن على بن الحسین علیهماالسلام بود) فرمود: نه (امامیكه مقصود شماست در میان ما نیست) آندو نفر گفتند: مردمان موثق بما خبر دادند كه شما به آن فتوى دهى و اعتراف كنى و عقیده دارى و آن خبر دهندگان فلان و فلان هستند كه نام مىبریم و ایشان داراى تقوى و كوشش در عبادتند و دروغ نگویند، امام صادق علیه السلام در غضب شد و فرمود: من به آنها چنین دستورى ندادهام، چون آندو نفر آثار غضب چهره امام دیدند، بیرون رفتند.
حضرت بمن فرمود: ایندو نفر را مىشناسى؟ عرضكردم: آرى، اینها اهل بازار ما هستند و از طایفه زیدیه مىباشند و عقیده دارند كه شمشیر پیغمبر صلى الله علیه و آله نزد عبدالله بن حسن است، فرمود: خداىلعنتشان كند، دروغ مىگویند. بخدا كه عبدالله بن حسن آنرا ندیده نه با یك چشم و نه با دو چشمش و پدرش هم آنرا ندیده، جز اینكه ممكن است آنرا نزد على بن حسین دیده باشد، اگر راست مىگویند، چه علامتى در دسته آنست؟ و چه نشانه و اثرى در لبه تیغ آنست؟ همانا شمشیر صلى الله علیه و آله نزد من است همانا پرچم و جوشن و زره و خود پیغمبر صلى الله علیه و آله نزد من است، اگر راست مىگویند، در زره پیغمبر صلى الله علیه و آله چه علامتى است؟ همانا پرچم ظفر بخش پیغمبر صلى الله علیه و آله نزد من است، همانا الواح موسى و عصاى او نزد من است، همانا انگشتر سلیمان بن داود، نزد منست وطشتى كه موسى قربانى را در آن انجام مىداد، نزد منست، همانا اسمى كه نزد پیغمبر (ص) بود و چون (در جبهه جنگ) آنرا میان مسلمانان و كفار مىگذاشت، چوبه تیرى از كفار به مسلمین نمىرسید نزد من است و من آنرا مىدانم همانا آنچه را فرشتگان (از اسلحه براى پیغمبران سابق) آوردهاند نزد من است و داستان سلاح در خاندان ما همان داستان تابوتست در بنى اسرائیل بر در هر خاندانیكه تابوت پیدا مىشد، نشانه اعطاء نبوت بود و سلاح بهر كس از ما خانواده رسد امامت باو داده مىشود، همانا پدرم زره رسول خدا (ص) را پوشیده و دامنش اندكى بزمین مىكشید و من آنرا پوشیدم همچنان بود (گاهى بزمین مىكشید و گاهى نمىكشید و اختلاف محسوسى نداشت) و قائم ما كسى است كه چون آنرا پوشید باندازه قامتش باشد انشاءالله.
توضیح مرحوم مجلسى فرماید: تابوت صندوقى بود براى تورات از چوب شمشاد و طلا كارى شده بحجم سه ذراع در دو زاع، چون موسى بجنگى مىرفت، تابوت را در لشكر مىبردند تا لشكریان آرامش دل یابند و فرار نكنند.
2- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَى بْنِ أَعْیَنَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ عِنْدِی سِلَاحُ رَسُولِ اللَّهِ ص لَا أُنَازَعُ فِیهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّ السِّلَاحَ مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرِّ خَلْقِ اللَّهِ لَكَانَ خَیْرَهُمْ ثُمَّ قَالَ إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ یَصِیرُ إِلَى مَنْ یُلْوَى لَهُ الْحَنَكُ فَإِذَا كَانَتْ مِنَ اللَّهِ فِیهِ الْمَشِیئَةُ خَرَجَ فَیَقُولُ النَّاسُ مَا هَذَا الَّذِی كَانَ وَ یَضَعُ اللَّهُ لَهُ یَداً عَلَى رَأْسِ رَعِیَّتِهِ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 339 روایة: 2 @*@
ترجمه :
عبدالاعلى بن اعین گوید: شنیدم كه امام صادق علیه السلام مىفرمود: اسلحه پیغمبر صلى الله علیه و آله نزد من است، كسى نسبت به آن با من نتواند نزاع كند (یعنى میراث مخصوص ماست یا آنكه خدا نگذارد كسى آنرا بزور از ما بر باید یا بودن آنرا نزد ما انكار كند) همانا سلاح از آسیب محفوظ است (در دست هر كس باشد از گناه و لغزش بر كنار است)، اگر بدست بدترین مخلوق خدا بیفتد بهترین ایشان شود (ولى خدا بدست او نمىاندازد) سپس فرمود: اگر امامت در آخر بكسى رسد كه چانه بسوى او كج شود (یعنى همه مطبع او شوند و یا آنكه طولانى شدن غیبتش سبب شود كه مردم بشیعیانش دهن كجى كنند و استهزاء نمایند) و چون خواست خدا درباره او صورت گیرد، بیرون شود، مردم گویند: این چه واقعهاى است، خدا از بركت آن حضرت بر سر رعیتش دست رحمت نهد (تا عقلشان كامل شود).
3- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ یَحْیَى الْحَلَبِیِّ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ تَرَكَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِی الْمَتَاعِ سَیْفاً وَ دِرْعاً وَ عَنَزَةً وَ رَحْلًا وَ بَغْلَتَهُ الشَّهْبَاءَ فَوَرِثَ ذَلِكَ كُلَّهُ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 339 روایة: 3 @*@
ترجمه :
امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صلى الله علیه و آله در میان كالاى خویش شمشیرى و زرهى و نیزهئى و زینى و استر شهبائى داشت كه در تركه او بود و همه بعلى بن ابىطالب بارث رسید (یعنى چون این اسلحه نشانه امامت و جانشینى آن حضرت بود، باو منتقل شد و اینها مانند دین و وصیت از تركه خارج است).
4- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَبِسَ أَبِی دِرْعَ رَسُولِ اللَّهِ ص ذَاتَ الْفُضُولِ فَخَطَّتْ وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَفَضَلَتْ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 339 روایة: 4 @*@
ترجمه :
امام صادق علیه السلام فرماید: پدرم زره ذات الفضول پیغمبر صلى الله علیه و آله را در بر كرد، به زمین كشیده شد، من آنرا پوشیدم، از قامتم بلندتر بود.
5- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ ذِی الْفَقَارِ سَیْفِ رَسُولِ اللَّهِ ص مِنْ أَیْنَ هُوَ قَالَ هَبَطَ بِهِ جَبْرَئِیلُ ع مِنَ السَّمَاءِ وَ كَانَتْ حِلْیَتُهُ مِنْ فِضَّةٍ وَ هُوَ عِنْدِی
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 339 روایة: 5 @*@
ترجمه :
احمد بن ابى عبدالله گوید: از حضرت رضا(ع) پرسیدم كه ذوالفقار شمشیر رسول خدا صلى الله علیه و آله از كجا آمد؟ فرمود: جبرئیل علیه السلام آنرا از آسمان آورد و زیور آن از نقره بود و آن نزد من است.
6- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَكِیمٍ عَنْ أَبِی إِبْرَاهِیمَ ع قَالَ السِّلَاحُ مَوْضُوعٌ عِنْدَنَا مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرِّ خَلْقِ اللَّهِ كَانَ خَیْرَهُمْ لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبِی أَنَّهُ حَیْثُ بَنَى بِالثَّقَفِیَّةِ وَ كَانَ قَدْ شُقَّ لَهُ فِی الْجِدَارِ فَنُجِّدَ الْبَیْتُ فَلَمَّا كَانَتْ صَبِیحَةُ عُرْسِهِ رَمَى بِبَصَرِهِ فَرَأَى حَذْوَهُ خَمْسَةَ عَشَرَ مِسْمَاراً فَفَزِعَ لِذَلِكَ وَ قَالَ لَهَا تَحَوَّلِی فَإِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَدْعُوَ مَوَالِیَّ فِی حَاجَةٍ فَكَشَطَهُ فَمَا مِنْهَا مِسْمَارٌ إِلَّا وَجَدَهُ مُصْرِفاً طَرَفَهُ عَنِ السَّیْفِ وَ مَا وَصَلَ إِلَیْهِ مِنْهَا شَیْءٌ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 340 روایة: 6 @*@
ترجمه :
موسى بن جعفر علیهما السلام فرمود: اسلحه نزد ما نهاده شده، از آسیب محفوظ است اگر نزد بدترین مخلوق خدا گذارند، بهترین ایشان شود (به سه حدیث قبل رجوع شود) پدرم به من خبر داد كه چون باز وجه ثقفیه خویش عروسى كرد، اطاقى را كه اسلحه را در شكاف دیوار آن پنهان كرده بود، براى عروسى زینت كرده بودند، بامداد شب زفاف چشمش بدیوار افتاد، در محل شكاف جاى پانزده میخ دید و نگران شد، بعروس گفت: از اطاق بیرون رو كه مىخواهم غلامان را براى كارى بخوانم پس شكاف را بررسى كرد و دید سرمیخها از طرف شمشیر بر گشته و به آن بر خورد نكرده است. (نقل این داستان دلیل محفوظ بودن اسلحه از آسیب است).
7- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَى عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ حُجْرٍ عَنْ حُمْرَانَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَأَلْتُهُ عَمَّا یَتَحَدَّثُ النَّاسُ أَنَّهُ دُفِعَتْ إِلَى أُمِّ سَلَمَةَ صَحِیفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص لَمَّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِیٌّ ع عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاكَ ثُمَّ صَارَ إِلَى الْحَسَنِ ثُمَّ صَارَ إِلَى الْحُسَیْنِ ع فَلَمَّا خَشِینَا أَنْ نُغْشَى اسْتَوْدَعَهَا أُمَّ سَلَمَةَ ثُمَّ قَبَضَهَا بَعْدَ ذَلِكَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع قَالَ فَقُلْتُ نَعَمْ ثُمَّ صَارَ إِلَى أَبِیكَ ثُمَّ انْتَهَى إِلَیْكَ وَ صَارَ بَعْدَ ذَلِكَ إِلَیْكَ قَالَ نَعَمْ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 340 روایة: 7 @*@
ترجمه :
حمران گوید: از امام باقر علیه السلام پرسیدم درباره آنچه مردم گویند كه نامه مهر شدهئى بام سلمه داده شد، امام علیه السلام فرمود: چون پیغبر صلى الله علیه و آله در گذشت. علمش و سلاحش و هر چه نزد او بود (از نشانههاى امامت) به على بارث رسید، سپس بحسن و پس از او بحسین علیهماالسلام رسید و چون نگران شدیم كه گرفتار شویم (و در داستان كربلا آن اسلحه بدست دشمن افتد) حسین علیه السلام آنرا بام سلمه سپرد. سپس على بن الحسین علیهماالسلام آنرا باز گرفت، من عرض كردم: آرى چنین است، سپس به پدرت رسید و پس از وى بشما رسید؟ فرمود: بلى.
8- مُحَمَّدٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ فَضَالَةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ
قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَمَّا یَتَحَدَّثُ النَّاسُ أَنَّهُ دُفِعَ إِلَى أُمِّ سَلَمَةَ صَحِیفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص لَمَّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِیٌّ ع عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاكَ ثُمَّ صَارَ إِلَى الْحَسَنِ ثُمَّ صَارَ إِلَى الْحُسَیْنِ ع قَالَ قُلْتُ ثُمَّ صَارَ إِلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ثُمَّ صَارَ إِلَى ابْنِهِ ثُمَّ انْتَهَى إِلَیْكَ فَقَالَ نَعَمْ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 341 روایة: 8 @*@
ترجمه :
عمر بن ابان گوید: از امام صادق علیه السلام پرسیدم راجع به آنچه مردم مىگوید كه نامه مهر شدهئى بام سلمه داده شد، امام فرمود چون پیغمبر صلى الله علیه و آله در گذشت، علمش و سلاحش و آنچه از میراث انبیاء داشت، به علیه السلام بارث رسید، سپس بحسن و پس از او بحسین علیهماالسلام رسید، عرض كردم: سپس به على بن حسین و پس از او بپسرش و سپس بشما رسید؟ فرمود: آرى.
9- مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْوَلِیدِ شَبَابٍ الصَّیْرَفِیِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَمَّا حَضَرَتْ رَسُولَ اللَّهِ ص الْوَفَاةُ دَعَا الْعَبَّاسَ بْنَ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ لِلْعَبَّاسِ یَا عَمَّ مُحَمَّدٍ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمَّدٍ وَ تَقْضِی دَیْنَهُ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ فَرَدَّ عَلَیْهِ فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی إِنِّی شَیْخٌ كَثِیرُ الْعِیَالِ قَلِیلُ الْمَالِ مَنْ یُطِیقُكَ وَ أَنْتَ تُبَارِی الرِّیحَ قَالَ فَأَطْرَقَ ص هُنَیْئَةً ثُمَّ قَالَ یَا عَبَّاسُ أَ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمَّدٍ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ وَ تَقْضِی دَیْنَهُ فَقَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی شَیْخٌ كَثِیرُ الْعِیَالِ قَلِیلُ الْمَالِ وَ أَنْتَ تُبَارِی الرِّیحَ قَالَ أَمَا إِنِّی سَأُعْطِیهَا مَنْ یَأْخُذُهَا بِحَقِّهَا ثُمَّ قَالَ یَا عَلِیُّ یَا أَخَا مُحَمَّدٍ أَ تُنْجِزُ عِدَاتِ مُحَمَّدٍ وَ تَقْضِی دَیْنَهُ وَ تَقْبِضُ تُرَاثَهُ فَقَالَ نَعَمْ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی ذَاكَ عَلَیَّ وَ لِی قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَیْهِ حَتَّى نَزَعَ خَاتَمَهُ مِنْ إِصْبَعِهِ فَقَالَ تَخَتَّمْ بِهَذَا فِی حَیَاتِی قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَى الْخَاتَمِ حِینَ وَضَعْتُهُ فِی إِصْبَعِی فَتَمَنَّیْتُ مِنْ جَمِیعِ مَا تَرَكَ الْخَاتَمَ ثُمَّ صَاحَ یَا بِلَالُ عَلَیَّ بِالْمِغْفَرِ وَ الدِّرْعِ وَ الرَّایَةِ وَ الْقَمِیصِ وَ ذِی الْفَقَارِ وَ السَّحَابِ وَ الْبُرْدِ وَ الْأَبْرَقَةِ وَ الْقَضِیبِ قَالَ فَوَ اللَّهِ مَا رَأَیْتُهَا غَیْرَ سَاعَتِی تِلْكَ یَعْنِی الْأَبْرَقَةَ فَجِیءَ بِشِقَّةٍ كَادَتْ تَخْطَفُ الْأَبْصَارَ فَإِذَا هِیَ مِنْ أَبْرُقِ الْجَنَّةِ فَقَالَ یَا عَلِیُّ إِنَّ جَبْرَئِیلَ
أَتَانِی بِهَا وَ قَالَ یَا مُحَمَّدُ اجْعَلْهَا فِی حَلْقَةِ الدِّرْعِ وَ اسْتَذْفِرْ بِهَا مَكَانَ الْمِنْطَقَةِ ثُمَّ دَعَا بِزَوْجَیْ نِعَالٍ عَرَبِیَّیْنِ جَمِیعاً أَحَدُهُمَا مَخْصُوفٌ وَ الْآخَرُ غَیْرُ مَخْصُوفٍ وَ الْقَمِیصَیْنِ الْقَمِیصِ الَّذِی أُسْرِیَ بِهِ فِیهِ وَ الْقَمِیصِ الَّذِی خَرَجَ فِیهِ یَوْمَ أُحُدٍ وَ الْقَلَانِسِ الثَّلَاثِ قَلَنْسُوَةِ السَّفَرِ وَ قَلَنْسُوَةِ الْعِیدَیْنِ وَ الْجُمَعِ وَ قَلَنْسُوَةٍ كَانَ یَلْبَسُهَا وَ یَقْعُدُ مَعَ أَصْحَابِهِ ثُمَّ قَالَ یَا بِلَالُ عَلَیَّ بِالْبَغْلَتَیْنِ الشَّهْبَاءِ وَ الدُّلْدُلِ وَ النَّاقَتَیْنِ الْعَضْبَاءِ وَ الْقَصْوَاءِ وَ الْفَرَسَیْنِ الْجَنَاحِ كَانَتْ تُوقَفُ بِبَابِ الْمَسْجِدِ لِحَوَائِجِ رَسُولِ اللَّهِ ص یَبْعَثُ الرَّجُلَ فِی حَاجَتِهِ فَیَرْكَبُهُ فَیَرْكُضُهُ فِی حَاجَةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ حَیْزُومٍ وَ هُوَ الَّذِی كَانَ یَقُولُ أَقْدِمْ حَیْزُومُ وَ الْحِمَارِ عُفَیْرٍ فَقَالَ اقْبِضْهَا فِی حَیَاتِی فَذَكَرَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع أَنَّ أَوَّلَ شَیْءٍ مِنَ الدَّوَابِّ تُوُفِّیَ عُفَیْرٌ سَاعَةَ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَطَعَ خِطَامَهُ ثُمَّ مَرَّ یَرْكُضُ حَتَّى أَتَى بِئْرَ بَنِی خَطْمَةَ بِقُبَا فَرَمَى بِنَفْسِهِ فِیهَا فَكَانَتْ قَبْرَهُ وَ رُوِیَ أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ إِنَّ ذَلِكَ الْحِمَارَ كَلَّمَ رَسُولَ اللَّهِ ص فَقَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی إِنَّ أَبِی حَدَّثَنِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ أَبِیهِ أَنَّهُ كَانَ مَعَ نُوحٍ فِی السَّفِینَةِ فَقَامَ إِلَیْهِ نُوحٌ فَمَسَحَ عَلَى كَفَلِهِ ثُمَّ قَالَ یَخْرُجُ مِنْ صُلْبِ هَذَا الْحِمَارِ حِمَارٌ یَرْكَبُهُ سَیِّدُ النَّبِیِّینَ وَ خَاتَمُهُمْ فَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنِی ذَلِكَ الْحِمَارَ
@@اصول كافى جلد 1 صفحه: 341 روایة: 9 @*@
ترجمه :
امام صادق علیه السلام فرمود: چون وفات رسول خدا صلى الله علیه و آله در رسید، عباس بن عبدالمطلب و امیرالمؤمنین علیهالسلام را طلب كرد و به عباس فرمود: عموى محمد! قبول مىكنى كه ارث محمد را ببرى و قرضش را بپردازى و بوعدههایش وفا كنى؟ او نپذیرفت و گفت: اى رسول خدا پدر و مادرم قربانت، من پیرمردم، عیالم بسیار و مالم اندك است و تو در سخاوت با باد مسابقه گذاشتهاى چه كسى طاقت وصایت ترا دارد؟ حضرت اندكى سر پائین انداخت و سپس فرمود: عباس مىپذیرى كه ارث محمد را ببرى و قرضش را ادا كنى و وعدههایش را عملى كنى؟ عرضكرد: پدر و مادرم بقربانت پیرمردى عیالمند و نادارم و تو با باد مسابقه دارى.
فرمود: همانا این وصیت بكسى مىسپارم كه شایسته دریافت آنست، سپس فرمود: اى على! اى بردار محمد! قبول دارى كه وعدههاى محمد را عمل كنى و قرضش را بپردازى و میراثش را بگیرى؟ (در كیفیت سؤال حضرت از این دو نفر نكتهاى لطیف است كه در خطاب بعباس اولا گرفتن میراث را مىفرماید و نسبت به على علیه السلام قرض و وعده را مقدم مىدارد تا تلوحیاً اشاره بطرز فكر آن دو نفر نموده باشد) على عرضكرد: آرى پدر و مادرم بقربانت، سود و زیانش با من، علیه السلام فرمود: من بپیغمبر نظر مىكردم، دیدم انگشتر خویش از انگشت بیرون كرد و فرمود: تا من زندهام این انگشتر بدست كن، چون در انگشتم نهادم، به آن نظر كردم و آرزو بردم كه از تمامتر كه آن حضرت همین انگشتر را داشته باشم.
سپس فریاد زد، اى بلال! آن كلاه و زره و پرچم و پیراهن و ذوالفقار عمامه سحاب و جامه برد و كمربند و عصا را بیاور، على علیهالسلام فرماید: من تا آن ساعت آن كمربند را ندیده بودم، قطعه و رشتهاى آورد كه چشمها را خیره مىكرد و معلوم شد كه از كمربندهاى بهشتى است، پیغمبر فرمود: اى، جبرئیل را برایم آورد و گفت: اى محمد این را در حلقههاى زره بگذار و در جاى كمربند بكمر ببند، سپس دو جفت نعلین عربى طلبید كه یكى وصله داشت و دیگرى بىوصله بود و پیراهن خواست یكى پیراهنى كه با آن بمعراج رفته بود و دیگر پیراهنى كه با آن بجنگ احد رفته بود و سه كلاه را طلب كرد: كلاه مسافرت و كلاه روز عید فطر و قربان و روزهاى جمعه و كلاهى كه بسر مىگذاشت و با اصحابش مجلس مىكرد، سپس فرمود: اى بلال دو استر: شهباء و دلدل و دو شتر: عضباء و قصوى و دو اسب: جناح و حیزوم را بیاور جناح اسبى بود كه بدر مسجد بسته بود و پیغمبر براى كارهاى شخصى خود مردى را مىفرستاد كه آنرا سوار شود و بتازد و حیزوم اسبى بود كه پیغمبر باو مىفرمود: «پیش برو اى خیزوم (1») و الاغلى را كه عفیر نام داشت آورد.
پیغمبر فرمود: تا من زندهام، اینها را دریافت كن، امیرالمؤمنین علیهالسلام گوید: نخستین چارپائى كه مرد، همان عفیر بود. ساعتى كه پیغمبر صلى الله علیه و آله در گذشت، افسارش را پاره كرد و مىتاخت تا در محله قبا بر سر چاه بنى خطمه رسید، خود را در آن افكند و همان چاه گورش گشت و روایت شده كه امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: این الاغ با پیغمبر صلى الله علیه و آله بسخن در آمد و گفت: پدر و مادرم قربانت! پدرم از پدرش و او از جدش و او از پدرش نقل كرد كه او با جناب نوح در كمین بوده و نوح بر خاسته و دست بكفل او كشیده و گفته: از پشت این الاغ، الاغى آید كه سید پیغمبران و آخرین ایشان بر آن سوار شود، خدا را شكر كه مرا همان الاغ قرار داد.
توضیح قسمت آخر روایت كه راجع بسخن گفتن الاغ است، بلفظ «روى» نقل شده و معلوم نیست كه چه اشخاصى آنرا براى مرحوم كلینى نقل كردهاند و باصطلاح «علم درایة» مرسل و مقطوع است و در مقام اعتبارى بپاى روایات مسند نمىرسد.