بَابُ فِطْرَةِ الْخَلْقِ عَلَى التَّوْحِیدِ
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْتُ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها قَالَ التَّوْحِیدُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 19 روایة:1 @*@
ترجمه :
1- هشام بن سالم گوید: از امام صادق (ع) آیه شریفه «فطرت خدائى است كه مردم را بر آن آفریده 30 سوره 30 -» را پرسیدم، فرمود: آن توحید (یگانه پرستى) است.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها مَا تِلْكَ الْفِطْرَةُ قَالَ هِیَ الْإِسْلَامُ فَطَرَهُمُ اللَّهُ حِینَ أَخَذَ مِیثَاقَهُمْ عَلَى التَّوْحِیدِ قَالَ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ وَ فِیهِ الْمُؤْمِنُ وَ الْكَافِرُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 19 روایة:2 @*@
ترجمه :
عبدالله بن سنان گوید: از امام صادق (ع) راجع بقول خداى عزوجل: «فطرت خدائى است كه مردم را بر آن آفریده» پرسیدم، این فطرت چیست؟ فرمود: فطرت اسلام است كه خدا مردم را هنگامیكه از آنها پیمان گرفت بر یگانه پرستى آفرید. خدا فرماید: «مگر من پروردگار شما نیستم؟» و در آن مؤمن و كافر هر دو بودند.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ رِئَابٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها قَالَ فَطَرَهُمْ جَمِیعاً عَلَى التَّوْحِیدِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 19 روایة:3 @*@
ترجمه :
زراره گوید از امام صادق (ع) راجع بقول خداى عزوجل :«فطرت خدائى است كه مرد را بر آن آفریده» پرسیدم، فرمود: همه را بر یگانه پرستى آفرید.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حُنَفاءَ لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِكِینَ بِهِ قَالَ الْحَنِیفِیَّةُ مِنَ الْفِطْرَةِ الَّتِى فَطَرَ اللَّهُ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ قَالَ فَطَرَهُمْ عَلَى الْمَعْرِفَةِ بِهِ قَالَ زُرَارَةُ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِىآدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى الْآیَةَ قَالَ أَخْرَجَ مِنْ ظَهْرِ آدَمَ ذُرِّیَّتَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ فَخَرَجُوا كَالذَّرِّ فَعَرَّفَهُمْ وَ أَرَاهُمْ نَفْسَهُ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَمْ یَعْرِفْ أَحَدٌ رَبَّهُ وَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص كُلُّ مَوْلُودٍ یُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ یَعْنِى الْمَعْرِفَةَ بِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَالِقُهُ كَذَلِكَ قَوْلُهُ وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 20 روایة:4 @*@
ترجمه :
زراره گوید: از امام باقر (ع) این قول خداى عزوجل را پرسیدم: «مخلصان خدا باشید و باو مشرك نشوید 31 سوره 22 -» فرمود: فطرت حنیفیه (مستقیم و بىانحراف) است كه خدا مردم را بر آن آفریده «آفرینش خدا را تغییرى نیست» فرمود: خدا مردم را بر معرفت خود آفریده.
زراره گوید و نیز از آن حضرت این قول خداى عزوجل را پرسیدم: «و چون پروردگارت فرزندان آدم از پشتهایشان نسلشان را برگرفت و بر خودشان گواه ساخت كه مگر من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: چرا 172 سوره 7 -» فرمود: از پشت آدم نژادش را تا روز قیامت در آورد، و مانند مورچگان خارج شدند، سپس خود را بآنها معرفى كرد و وانمود، و اگر چنین نمیكرد، هیچكس (در دنیا) پروردگارش را نمیشناخت، و فرمود رسولخدا (ص) فرماید: هر نوزادى بر همین فطرت متولد میشود، یعنى خداى عزوجل را خالق خود میداند، همچنین است قول خداى تعالى:«اگر از آنها بپرسى، آسمانها و زمین را كه آفریده؟ خواهند گفت: خدا»
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ أَبِی جَمِیلَةَ عَنْ مُحَمَّدٍ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها قَالَ فَطَرَهُمْ عَلَى التَّوْحِیدِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 21 روایة:5 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) راجع بقول خداى عزوجل؛ «فطرت خدائى است كه مردم را بر آن آفریده است» فرمود: آنها را بر یگانه پرستى آفریده.
شرح فطرت بمعنى سرشت و آفرینش انسان است با صفتى مخصوص، و مقصود از این روایات اینست كه: خدایتعالى انسانرا با صفت خدا پرستى آفریده و این معرفت را در ذات و نهاد او بودیعت گذاشته است، بنحویكه اگر انسان خود را از تلقینات و وساس خانواده و محیط بر كنار دارد، و از دیده سرشت و فطرت بىآلایش خود بنگرد، بصانع و خالق خویش اعتراف میكند، و اگر این صفت را خدایتعالى در فطرت انسان نمیگذاشت، هیچكس خدا شناس نمىگشت، اكنون كه مىبینیم هر یك از افراد بشر به تكاپو افتاده و معبود و صانعى براى خود انتخاب میكنند، دلیل بر فطرى بودن آنست در نهاد اولیه آنها، منتهى برخى از افراد، در تطبیق مصداق دچار اشتباه گشتهاند. و نیز گاهى آلودگیهاى متراكم محیط روى فطرات پاك انسانرا میپوشاند و او را دچار تردید یا انكار صانع میكند، ولى همین افراد گاهى كه گرفتار بیچارگى میشود و در جهان طبیعت ملجأ و پناهى براى خود نمىبینند، فطرت پاك و منورشان تجلى میكند و از میان كشتى كه نزدیك بغرق شدن است، فریاد خدایا و پروردگارا از آنها بلند میشود.