متأسفانه وقتی نوجوان از مدرسه به خانه می‌آید، مادرش در ابتدا می‌پرسد چه نمره‌ای آورده‌ای؟ وقتی مادر هر روز از فرزندش می‌پرسد: چه نمره‌ای آورده‌ای؟ مواظب باش بدبخت و بیچاره نشوی! نوجوان کم‌کم باور می‌کند که خدا و دین، حلاّل مشکل نیست، بلکه نمره مشکل‌گشا است، این کارِ مادر شبیه همان القایی است که به ملاّ شد و او را بیمار کرد.
خداوند فرموده است: «اِنَّ اَکرمَکُم عِنداللهِ اَتقیکُم» یعنی هرکس بیشتر تقوا پیشه کند بیشتر نزد خدا ارزش‌مند است. آری با تقوا باش و نمره‌ی بیست هم بیاور. باید به فرزندانمان بگوییم نمره‌ی بیست می‌خواهید بیاورید، می‌خواهید نیاورید، اگر درس نخواندید ممکن است از نظر دنیایی به مشکل بیفتید، ولی اگر آدم بدی شدید زندگی را باخته‌اید. اگر درس نخواندید ممکن است زندگی دنیایی‌تان سخت بگذرد، ولی اگر مؤمن نشوید در زندگی آخرتی‌تان -که ابدیت شما را تشکیل می‌دهد- به سختی می‌افتید.
اعتماد به قول خدا و پیامبر(ص) آن است که باور کنیم خداوند رزق دنیایی انسان را به عهده گرفته و در هر حال رزق انسان به انسان می‌رسد ولی اصلاح خودمان را به عهده‌ی خودمان گذاشته‌اند و در قیامت هر کس در رهن آن اعمالی است که در دنیا انجام داده است. خداوند فرمود: «كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهینَةٌ»(16) هرکس در رهن آن چیزی است که در دنیا کسب کرده است. از امام صادق(ع) است كه فرموده‌اند: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْخَلْقَ وَ خَلَقَ مَعَهُمْ أَرْزَاقَهُمْ حَلَالًا طَیِّباً فَمَنْ تَنَاوَلَ شَیْئاً مِنْهَا حَرَاماً قُصَّ بِهِ مِنْ ذَلِكَ الْحَلَالِ».(17) خداوند عزّ و جلّ افراد را خلق كرد و همراه آن‌ها رزقشان را به صورت حلال و طیّب خلق نمود، پس اگر كسی آن را به صورت حرام به‌دست آورد، به همان اندازه از رزق حلال او كم می‌شود.
حالا من و شما با ترساندن فرزندانمان از رزق، وعده‌ی خدا در مورد تأمین رزق را نادیده گرفته‌ایم و همه‌ی فکر و ذکرمان مشغول تهیه‌ی رزق آینده‌ی او شده است و این‌که بندگی خدا را اصل بگیرد را فراموش کرده‌ایم در حالی‌که خداوند وعده داده «وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا * وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ»(18) هرکس تقوا پیشه کند خداوند برای او بصیرت ایجاد می‌کند و رزق او را از مسیری که او حساب نمی‌کند به او می‌رساند.
اگر فلان بقّال برای رضای خدا بقّالی کند، هم رزقش می‌رسد و هم دینش حفظ می‌شود، ولی اگر برای شکمش بقّالی کند، نه رزقش مرتّب است و نه دین او، چون انسان‌ها با بی‌دینی خود رزق مقسوم‌شان را تنگ می‌کنند. تجربه‌ی تاریخی به ما نشان داد که بعد از دوران دفاع مقدس چون حرصِ داشتن دنیا ما را گرفت، زندگی‌مان سخت‌تر شد، با این‌که در حال حاضر امکانات بیشتری در اختیار داریم. پس این قاعده را نباید فراموش کرد که هرچه از شریعت الهی بیشتر فاصله بگیریم و از تقوی دورتر شویم زندگی‌مان بیشتر در پریشانی و پشیمانی فرو می‌رود.