وقتی روشن شد روح شما، خود شماست و بدنتان ابزارِ روح شما است؛ پس اگر تمام توجّه شما به بدنتان باشد، از خودتان غافل و از كمالات روحی‌تان محروم می‌شوید زیرا نظرتان را به چیزی انداخته‌اید که ابزار شما است و نه حقیقت شما، مثل آن است که توجه خود را به بیگانه بیندازیم. در همین رابطه مولوی توصیه می‌کند:
در زمین مردمان خانه مكن
كار خودكن كار بیگانه مكن
كیست بیگانه؟ تن خاكی تو
كز برای اوست غمنـاكی تـو
بدن شما ابزار روح شماست. اگر تمام وقتتان را صرف بدنتان كردید، به‌واقع به خودتان نرسیده‌اید. اگر کمی به خودتان دقّت كنید إن‌شاء‌الله از همین حالا متوجّه می‌شوید كه راه ارتباط با دنیایِ بزرگ‌ترِ عالمِ معنا، در درون شما باز است و از طریق روح خود می‌توانید با دنیایی بزرگ‌تر از دنیای مادی مرتبط شوید و در آن حالت روحتان احساس وسعت و تعالی می‌كند، ولی وقتی ارتباطتان با عالم غیب قطع و كم‌رنگ شود، مثل آدم‌های خسته‌ی افسرده‌ی پرمدّعایِ خودخواه می‌شوید.
كسی كه راه به عالم غیب برایش باز شود - به جهت عظمت عالم غیب- شدیداً متواضع می‌شود. امام خمینی«رضوان‌الله‌تعالی‌علیه» می‌فرمودند: «اگر به من بگویند خدمتگزار، بهتر است از این که بگویند رهبر»16 چون حضرت امام راه عالم غیب را به روی خود باز كرده بودند و امور دنیا را چیزی نمی‌دیدند که با داشتن آن امور خود را بزرگ بدانند. مواظب باشید که نگویید ما فعلاً جوان هستیم بگذارید در حال و هوای جوانی بمانیم و حالا این حرف‌ها برای ما زود است. این فکر موجب می‌شود که به شدت از رسیدن به حقیقت عقب بیفتید و هرگز به آن کمالاتی که باید برسید، دست نیابید چون خود را به کارهای بیهوده عادت می‌دهید و تا آخر همین عادت ادامه می‌یابد.
عزیزان! چه اشکال دارد که در جوانی در عین آن‌که بازی می‌کنید، بزرگ باشید و بزرگی كنید؟ باید كاری كنید كه دلتان آلوده نشود وگرنه از ارتباط با غیب بی‌بهره می‌مانید. ارتباط با عالم غیب شما را از بسیاری از مشكلات نجات می‌دهد. شما باید بیش از آن‌كه به عالم مادّه و دنیا توجّه داشته باشید، با عالم غیب ارتباط داشته باشید و از طریق انجام دستورات دین این ارتباط را پیدا کنید. نماز كه می‌خوانید دل خود را متوجه عالم غیب کرده‌اید و خود را در آن عالم برده‌اید، زیرا روشن شد توجّه به عالم غیب باعث می‌شود كه منِ شما در آنجا باشد و آنجایی شود، هر چند بدنتان در روی زمین است.