آیه
وَلَا یَمْلِکُ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَن شَهِدَ بِالْحَقِّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ
ترجمه
کسانی را که جز او میخوانند مالک هیچ گونه شفاعتی نیستند مگر کسانی که شهادت به حقّ دادهاند (مثل حضرت عیسی و فرشتگان که بدون رضای خودشان معبود قرار گرفتهاند) و آنان خود میدانند (که مورد شفاعت کجاست).
پیام ها
1- اصل شفاعت مورد قبول است، امّا شفاعتهای موهومی مردود است. «لا یملک... الشفاعة»
2- اصلاح را باید از سرچشمه آغاز کرد. سرچشمهی شرک، امید به شفاعت معبودهاست که باید مردم را از چنین خیالی مأیوس نمود. «لا یملک الّذین یدعون من دونه»
3- کسی حقّ شفاعت دارد که به حقّ معترف و گواه باشد. «شهد بالحق»
4- آنان که حقّ شفاعت دارند برای هر کس و هر مورد، شفاعت نمیکنند، خود میدانند که مورد شفاعت کجاست. «و هم یعلمون»
5 - گواهی و شهادت زمانی ارزش دارد که بر اساس علم باشد. «شهد بالحقّ و هم یعلمون»