تربیت
Tarbiat.Org

تفسیر سوره یس
حاج شیخ محسن قرائتی

سوره 36. یس آیه 47

آیه
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ لِلَّذِینَ آمَنُواْ أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَآءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ
ترجمه
و هرگاه به آنان گفته شود: از آن چه خداوند روزی شما کرده بخشش کنید، کسانی که کفر ورزیدند به کسانی که ایمان آورده‏اند می‏گویند: آیا به کسانی غذا دهیم که اگر خداوند می‏خواست خودش به آنها غذا می‏داد؟ شما در گمراهی آشکاری هستید.
نکته ها
افرادی که بینش صحیح ندارند یا می‏خواهند از زیر بار مسئولیّت شانه خالی کنند، تمام انحرافات و عملکرد زشت خود را به گردن دیگران می‏اندازند:
1. گاهی می‏گویند: مقصّر خداست، اگر او نمی‏خواست ما مشرک نبودیم: «لو شاء اللّه ما اشرکنا»**انعام، 148.***، «لو شاء الرّحمن ما عبدناهم»**زخرف، 20.***
2. گاهی می‏گویند: مقصّر جامعه است، اگر این بزرگان نبودند، ما مؤمن بودیم. «لولا انتم لکنّا مؤمنین»** سبأ، 31.***
3. گاهی می‏گویند: مقصّر نیاکان ما هستند. «انّا وجدنا آبائنا»**زخرف، 22.***
در این آیه نیز می‏گویند: اگر لازم بود خدا خودش به فقرا روزی می‏داد. غافل از آن که خداوند مسئولیّت سیر کردن فقرا را به دوش اغنیا گذاشته است.
سؤال: چرا خداوند خود فقرا را رزق نمی‏دهد و به مردم دستور انفاق می‏دهد؟!
پاسخ: رشد انسان، در سایه‏ی گذشت و ایثار و سخاوت و نوع‏دوستی و دلسوزی و صرفه‏جویی و الفت و تعاون و محبّت و تفقّد است. اگر همه‏ی مردم از امکانات یکسان برخوردار باشند، نه زمینه‏ای برای بروز این کمالات باقی می‏ماند و نه بستری برای صبر و زهد و قناعت محرومان.
پیام ها
1- توجّه به این که «آن چه داریم رزق الهی است نه ملک ما» بخشش را آسان می‏کند. «انفقوا ممّا رزقکم اللّه»
2- کفر، سبب خود داری از انفاق است. «قال الّذین کفروا... انطعم»
3- کافر، رازق بودن خدا را مسخره می‏کند. «لو یشاء اللّه اطعمه»
4- انفاق، نشانه ایمان است. (زیرا ترک انفاق از ویژگی‏های کفّار شمرده شده است). «قال الّذین کفروا... انطعم...»
5 - کار انسان به جائی می‏رسد که کفر و بخل را راه درست و ایمان و انفاق را انحراف می‏شمرد. «اِن انتم الا فی ضلال مبین»