آیه
جَزَآؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَآ أَبَداً رَّضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ ذَ لِكَ لِمَنْ خَشِىَ رَبَّهُ
ترجمه
پاداش آن گروه در نزد پروردگارشان، باغهاى جاودانهاى است كه زیر آن نهرها جارى است. (آنان) براى همیشه در بهشت جاودانهاند، خدا از آنان راضى است و آنان نیز از او راضى. این مقام مخصوص كسى است كه از پروردگارش خشیت دارد.
نکته ها
«خَشیت» به آن خوفى گفته مىشود كه بر اساس تعظیم و عظمت باشد.
این آیه مىفرماید: بهشت مخصوص اهل خشیت است. «ذلك لمن خشى ربّه» و آیهاى دیگر مىفرماید: تنها علما اهل خشیت هستند: «انّما یخشى اللّه من عباده العلماء»** فاطر، 28.*** پس بهشت مخصوص علما است.
از طرفى مىدانیم كه تمام علما و دانشمندان اهل بهشت نیستند. زیرا قرآن بسیارى از دوزخیان را كسانى مىداند كه بعد از علم و آگاهى گمراه شدند: «اضلّه اللّه على علم»**جاثیه، 23.***و همچنین تمام بىسوادان دوزخى نیستند.
پس آن علمى كه سبب خشیت مىشود این علم اصطلاحى نیست، بلكه مراد یك فهم طبیعى و الهى است كه سبب نورانیّت دل شود.
پیام ها
1- بهشت جسم، باغ و نهر و بهشت روح، رضاى خداوند است. «جنّات عدن... رضى اللّه عنهم»
2- خشیت الهى، سرچشمه عمل به دستورات الهى است. «آمنوا و عملوا الصالحات... جزاؤهم... جنّات... ذلك لمن خشى ربّه»
3- جاودانگى بهشت براى مؤمنان قطعى است. (كلمات «عدن»، «خالدین» و «ابداً» همه بیانگر قطعى بودن خلود است.) «جنّات عدن... خالدین فیها ابداً»