آیه
وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْاْ رَبَّهُم مُّنِیبِینَ إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَآ أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ
ترجمه
و هرگاه زیانی به مردم رسد، توبهکنان پروردگار خود را میخوانند و به سوی او باز میگردند؛ امّا چون خداوند از طرف خود رحمتی به آنان بچشاند، گروهی از آنان به پروردگارشان شرک میورزند.
پیام ها
1- ضررها از خود ماست، ولی رحمتها از خداوند است. «مسّ الناس ضُرٌّ - منه رحمةً»
2- گروهی از مردم تنها در حال سختی و مصیبت خدا را میخوانند، در حالی که مؤمن باید در همه حال خدا را بخواند. «ضرّ دعوا ربّهم منیبین»
3- نشانهی فطری بودن گرایش به خدا آن است که هرگاه سختیها و فشارها، غبار غفلت را بر طرف کند، انسان به سوی او توجّه میکند. «فطرت اللّه... اذا مسّ الناس ضرّ دعوا ربّهم»
4- انسان، کم ظرفیّت و ضعیف است، با اندکی زیان ناله میکند و با چشیدن رحمت غافل میشود. «ضرٌّ دعوا - رحمة ... یشرکون»
5 - رفاه، زمینهی غفلت است. «اذاقهم منه رحمةً... یشرکون»
6- گروهی از انسانها ناسپاساند. (همین که رحمتی میچشند، به جای شکر، شرک میورزند.) «اذاقهم منه رحمةً... یشرکون»
7- دعای مضطرّ مستجاب میشود. «ضرّ دَعَوا... اذاقهم منه رحمة»
8 - زندگی بشر، آمیزهای از تلخیها و شیرینیهاست. «ضُرٌّ... رحمة»