آیه
أللَّهُ یَبْدَؤُاْ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ
وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ
وَلَمْ یَکُن لَّهُم مِّن شُرَکَآئِهِمْ شُفَعَآؤُاْ وَکَانُواْ بِشُرَکَآئِهِمْ کَافِرِینَ
ترجمه
خداوند آفرینش را آغاز میکند، سپس آن را تجدید میکند، آنگاه به سوی او باز گردانده میشوید.
و روزی که قیامت بر پا میشود، تبهکاران نومید و غمگین میشوند.
و برای آنان از شریکانی (که برای خدا قرار دادهاند) شفیعانی نخواهد بود،و آنان (در آن روز) به شریکان خود کافر میشوند.
نکته ها
کلمهی «یُبْلِسُ» از «ابلاس»، به معنای غم و اندوهی است که ناشی از شدّت یأس باشد. واژهی «ابلیس» نیز از همین ریشه است.
پیام ها
1- در بحث و استدلال، از امور محسوس، برای مسائل معقول شاهد بیاوریم. «یبدؤُا الخلق ثم یعیده» آفرینش نخستین، دلیل قدرت بر آفرینش دیگری است.
2- بازگشت به سوی خدا و حضور در قیامت، اجباری است. «الیه تُرجعون»
3- به سرمستی امروز تبهکاران ننگرید که روز غمانگیزی در پیش دارند. «یوم... یُبلس المجرمون»
4- به شفاعتهای خیالی، دل نبندیم. «لم یکن ... شُفعائوا»
5 - در قیامت، عشقهای کاذب به کدورت، کفر و تنفّر تبدیل میشود. «کانوا بشرکائهم کافرین»