آیه
أَلْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَآئِکَةِ رُسُلاً أُوْلِی أَجْنِحَةٍ مَّثْنَی وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَآءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
ترجمه
ستایش، مخصوص خداوندی است که آفریدگار آسمانها و زمین است؛ فرشتگان را که دارای بالهای (قدرت) دو تا دو تا و سه تا سه تا و چهار تا چهار تا هستند، رسولانی قرار داد. او هر چه را بخواهد در آفرینش میافزاید، البتّه خداوند بر هر کاری تواناست.
نکته ها
«فاطر» به معنای آفریدن ابتکاری است و «اجنحِة» از «جناح» به معنای بال و کنایه از قدرت است. در زبان فارسی نیز میگوئیم: فلانی پروبالش سوخته یا شکسته، کنایه از اینکه قدرتی ندارد.
پیام ها
1- ستایش باید بر اساس ارزش و لیاقت باشد. (اگر قرآن میفرماید: «الحمدللّه» به دلیل آن است که او فاطر، جاعل و قدیر است.)
2- با آن که خداوند قدرت دارد، لیکن نظام آفرینش را بر اساس اسباب و مسبّبات قرار داده است. «جاعل الملائکة رسلا»
3- نقش و قدرت فرشتگان متفاوت است. «اولی اجنحة مثنی و ثلاث و رباع»
4- دست خداوند در آفرینش باز است و جهان در حال توسعه و گسترش میباشد. «یزید فی الخلق ما یشاء»
5 - آفرینش جهان، امری بدیع و ابتکاری است. «فاطر السموات و الارض»