آیه
فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ وَقَالَ إِنِّی مُهَاجِرٌ إِلَی رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
ترجمه
پس لوط به او (ابراهیم) ایمان آورد، و گفت: همانا من به سوی پروردگارم روی آوردهام که او عزیز و حکیم است.
نکته ها
اکثر مفسّران گفتهاند: مراد از «مهاجر»، حضرت ابراهیم است، چنانکه در آیه دیگر حضرت فرمودند: «انّی ذاهب الی ربّی سیهدین»** صافّات، 99.*** و بعضی گفتهاند: مراد حضرت لوط است.
پیام ها
1- انبیا به یکدیگر ایمان دارند. «فآمن له لوط» البتّه این نشان غربت و تنهایی حضرت ابراهیم نیز میباشد.
2- گاهی در یک زمان چند پیامبر بوده؛ ولی امامت و رهبری بر عهدهی یکی از آنان بوده است. «فآمن له لوط»
3- ایمان حضرت لوط، نوعی اعلام حمایت و تقویت حضرت ابراهیم بود. «فآمن له» و نفرمود: «آمن به»
4- هجرت هدفدار، وسیلهی رشد و تربیت است. «الی ربّی»
5 - مردان خدا، به زمین و زمان و هیچ فرد و گروهی وابستگی ندارند. «اِنّی مهاجر الی ربّی»
6- با یاد الطاف الهی، روحیهی هجرت را در خود تقویت کنیم. «مهاجر الی ربّی انّه هو العزیز الحکیم» (اتّصال به خدای عزیز، غربتها را جبران میکند.)