در مورد خوردن از غذای دیگران در خانه آنان، اصل کلی بر ممنوع بودن این کار است؛ اما در بعضی موارد، که هر چند اجازه صریحی از طرف صاحب خانه نباشد، ولی معمولا انسان علم به رضایت صاحب خانه دارد، اصل بر رضایت او از این کار است و اگر کسی راضی نباشد، باید آن را آشکار کند. خداوند در قرآن کریم، این موارد را بر شمرده و می فرماید:
(وَلاَ عَلی أَنْفُسِکُمْ أَنْ تَأْکُلُوا مِنْ بُیُوتِکُم أَوْ بُیوُتِ آبَائِکُمْ أَوْ بُیُوْتِ اُمَّهاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ إِخْوَانِکُم اَوْ بُیُوتِ اَخَوَاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَعْمَامِکُم أَوْ بُیُوتِ عَمَّاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخْوَالِکُمْ اَو بُیُوتِ خَالاَتِکُمْ أَوْ مامَلَکْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِیقِکُمْ لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْکُلُوا جَمِیعَاً أَوْ أَشْتَاتاً)**نور/ 61.***.
بر شما باکی نیست که از خانه خود یا پدرانتان یا مادرانتان یا برادر و خواهرانتان یا عموها یا عمه هاتان یا دایی هاتان و یا خاله هاتان و یا از منزل هایی که کلید آن در دست شما است و یا از خانه دوستتان، چیزی بخورید. آری بر شما باکی نیست که دسته جمعی یا پراکنده بخورید.
مفسران گفته اند: منظور از "بیوتکم" خانه فرزندان است؛ یعنی خانه فرزندانتان به منزله خانه خودتان است.
﴿ صفحه 263﴾
از این آیه استفاده می شود که خویشاوندان نزدیک برای استفاده از خوردنی ها در خانه یکدیگر نیازی به اجازه گرفتن ندارند. هم چنین در خانه دوستان یا خانه ای که کلیدش را در اختیار انسان گذارده اند، برای خوردن، اجازه جداگانه لازم نیست. در واقع، باید گفت که در این گونه موارد، اذن فحوی وجود دارد و متضمن اجازه این گونه تصرفات هست.