در قرآن کریم آیاتی داریم که به این جزئیات توجه فرموده، برای درمان آن ها هم چاره اندیشی کرده است. در قرآن کریم نقل شده است که بعضی از اهل کتاب آرزو داشتند که مؤمنان، کافر باشند و در کنار آن می فرماید: علت این آرزو و درخواست آن ها حسدورزی به مؤمنان است:
(وَدَّ کَثِیرٌ مِنْ اَهْلِ الکِتابِ لَوْ یَرُدُّونَکُمْ مِنْ بَعْدِ إِیمانِکُمْ کُفّاراً حَسَداً مِنْ عِنْدِ اَنْفُسِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ)**بقره/ 109.***.
بسیاری از اهل کتاب (یهود و نصاری) پس از آن که حق برایشان روشن شد، از روی حسد آرزو داشتند که شما را پس از ایمانتان به سوی کفر باز گردانند.
آنان خود ایمان نیاوردند با آن که بیش تر آن ها پی به حقانیت پیامبر اسلام و گمراهیِ خویش برده بودند و پیغمبر را خوب می شناختند؛ اما زیر بار نمی رفتند و سخنان حق او را نمی پذیرفتند؛ ولی به مؤمنان، که در مسیر درستی قرار گرفته بودند و روز به روز بر شوکت و عظمتشان افزوده می شد، رشک می بردند و آرزویشان این بود که مؤمنان کافر بودند و تلاش می کردند که آنان را به جرگه کفار برگردانند.
این حقایق، تحلیل هایی بی پایه و اساس نیست، بلکه، قرآن خود تصریح دارد که علت این خواسته، حسد بوده، نه دلسوزی برای مؤمنان و هدایت آن ها به سوی حق، (به زعم خودشان)؛ زیرا این را دریافته بودند که حق با اسلام و با مؤمنان است و خودشان
﴿ صفحه 238﴾
گمراهند. درباره مؤمنان نیز مراتب ضعیف تری از این نوع حسد ظهور و بروز دارد و ممکن است افرادی مؤمن، به کسانی که دارای ایمانی قوی تر و تقوایی چشمگیرتر و در نتیجه، موقعیتی بهتر در جامعه هستند، رشک برند و با دیدن مقام و موقعیت والای آنان در جامعه، به جای آن که در تقویت ایمان و دست یابی به کمالات بیش تر برای خود تلاش کنند، در این آرزو باشند که ایمان آنان ضعیف شده، از کمال و موقعیت اجتماعیِ خود سقوط کنند.