پاسخ : در قرآن همواره ایمان در کنار عمل صالح آمده است: آمنوا و عملوا الصالحات ایمان و عمل صالح مانند نخ و سوزن هستند و به شرطی کار آیی دارند که به هم متصل باشند. با جدایی آنها از هم، چیزی دوخته نمیشود.
قرآن میفرماید: اگر خدا را دوست دارید، از پیامبر اطاعت کنید: ان کنتم تحبون الله فاتبعونی**سوره انعام، آیه 31.***
بسیاری کسانی که میگویند: ایمان داریم ولی عمل نمیکنند، میگویند: خدا را دوست داریم ولی با او حرف نمیزنند و نماز نمیخوانند، میگویند ولایت امیر المومنین (علیه السلام) را به دل داریم، اما در عمل هیچ شباهتی به آن حضرت ندارند، میگویند: به امام زمان (علیه السلام) ایمان داریم، ولی سهم امام را که بر آنان واجب است نمیپردازند، اگر به دنبال این ادعاها عمل و حرکتی نباشد، باید به صداقت خود شک کنیم.
در روزگار قدیم کسانی را که در جنگها اسیر میشدند به نام برده در بازار میفروختند. شخصی به بازار برده فروشان آمد تا بردهای خریداری کند. هر برده که هنری داشته گرانتر بود. به سراغ بردهای رفت و دید قیمت آن بسیار گران است. سبب را پرسید، گفتند: او تشنه شناس است و میفهمد چه کسی تشنه است.
خریدار علاقمند شد، او را خرید و به منزل آورد و دوستانش را دعوت و غذایی تهیه کرد ولی سر سفره آب نگذاشت. مهمانان چند لقمهای که خوردند، یکی پس از دیگری تقاضای آب نمودند. برده تشنه شناس نگاهی به او میکرد و میگفت: دروغ میگوید، او تشنه نیست. کمکم به تعداد تشنهها اضافه شد و هر کدام فریاد آب سر دادند. اما برده میگفت: همه دروغ میگویند، تا اینکه یک نفر از میان آنان برخاست تا آبی تهیه کند. برده گفت: این شخص راست میگوید، زیرا از جایش بلند شد و فقط داد و فریاد نکرد.
آری، کسی در ادعای خود صادق است که حرکت و اقدامی کند. کسانی که اهل عمل نیستند، در واقع مومن نیستند و تنها ادعای ایمان دارند.