چون نماز، نشانهای از یک تجمع دینی و اقتدا به یک «پیشوا» است، پس باید خوبترین انسانها و پاکترین افراد، به امامت جماعت بپردازند. امام جماعت باید کسی باشد که به دیانت و تعهدش ایمان داشته باشیم.
افراد گنهکار و سفیه، نمیتوانند پیشنماز شوند.
در حدیث آمده است: «فَقَدِّمُوا اَفْضَلَکُم»**منلایحضرهالفقیه، حج 1، ص 377. ***برترینهایتان را پیشنماز کنید. امام باقر علیه السلام فرمود: امام جماعت باید از افراد اندیشمند و صاحب فکر باشد.**مستدرک الوسائل، ج 1، ص 492.***
وقتی صفت عدالت وپاکی تعهّد، از شرایط امام جماعت باشد، روشن است که جامعه و جمع اقتدا کننده را نیز در این مسیر حرکت میدهد و ملاکهای تقدّم در کارها و مسئولیتها، همینها میشود.
عدالت، یک حالت درونی است که انسان را از ارتکاب گناهان کبیره، یا تکرار و اصرار بر گناهان صغیره باز دارد.
از امام صادق علیه السلام پرسیدند: عادل کیست؟ فرمود: آن که چشمش را از نامحرم بپوشاند، زبانش را از گناه، و دستش را زا ستم نگاه دارد.**بحارالانوار، ج 75، ص 248.***
و رسول خدا فرموده است: کسی که با مردم در معامله و داد و ستد، ستم نکند و در گفت و گوها دروغ نگوید و در وعدهها تخلّف نکند، او با مروّت و عدالت است.**بحارالانوار، ج 67، ص 1.***
پس سعی کنیم نمازهایمان را به جماعت بخوانیم و از برکات تجمّعهای دینی و عبادی غافل نشویم.
سنگر دشمن شکن و وحدت بخش «مساجد» را خالی نگذاریم و با بهانههای مختلف، خود را از فیض جماعت، محروم نسازیم.