سجده شکر نیز یکی از تعقیبات نماز است.
به شکرانه نعمتهای بی پایان و بی شمار خداوند، پس از نماز، سر بر خاک نهادن و نعمتهای او را به یاد آوردن، و شکر گفتن و حمد کردن، اعمالی است که هم محبّت خدا را در دل انسان میافزاید و هم انسان را نزد خدا محبوب و مقرّب میسازد و هم سبب افزایش نعمتها میشود.
در روایات بسیاری روی این سجده، سفارش شده است.**در جلد 83 بحارالانوار، 63 حدیث از پیشوایان معصوم درباره سجده شکر، نقل شده است. ***حتّی اگر چیزی هم نگوییم، به شکرانه نعمتها و سپاس از توفیق طاعت و بندگی، پیشانی و صورت بر زمین نهادن و حالت سپاس گرفتن، شکر است. ولی بهتر است ذکرهایی چون شُکْراًلِلّه، یا حَمْداًلِلّه و ... گفته شود.
در حدیث آمده است اگر انسان به طول یک نفس کشیدن مرتب بگوید: یا ربّ، یا ربّ ... خداوند خطاب میکند:لَبَّیْکَ، ماحاجَتُکَ؟ حاجتت چیست تا برآورم؟**بحارالانوار، ج 83، ص 205.***
به تعبیر امام صادق علیه السلام سجده شکر بعد از نماز، دلیل کامل شدن نماز و خشنودی خدا و خوشامدن و اعجاب فرشتگان است. خداوند از آنان میپرسد: پاداش این بنده شاکر چیست؟ میگویند: رحمت تو، بهشت تو، حلّ مشکل او، ... خداوند میفرماید: همانگونه که او از من تشکّر کرد، من هم از او سپاسگزارم. این جمله میفهماند که رضایت و سپاس الهی از همه نعمتها برتر است.**وسائلالشیعه، ج 4، ص 1071.***