«اللّهُ اکبر»
خدا بزرگتر است. بزرگتر از هر چه به وصف آید و در ذهن و زبان بگنجد. بزرگتر از آنچه میگویند و میخوانند و میشناسند.
بزرگتر از فکر و خیال و اندیشه ما و در واقع بزرگتر از آنکه با دیگران مقایسه شود
با این کلام نماز شروع میشود. این شعار، تکبیرة الاحرام است، یعنی اللّه اکبری که با آن به حریم نماز وارد میشویم و غیر خدا را از یاد میبریم و برای جز او عظمتی نمیشناسیم و کارهای خلاف را بر خود حرام میکنیم.
توجّه قلبی به عظمت خدا را با تکبیر بر زبان میآوریم تا زبانمان با دلمان همصدا شود. اللّه اکبر یعنی خدا از همه بزرگها بزرگتر است و از همه عظمتها برتر است. اصلاً اوست که سرچشمه بزرگی و عظمت و قدرت است، با تکیه بر او از هیچ قدرتی هراسی نیست، با اتّکای به او، از هیچ منبع و تکیه گاهی چشمداشتی نداریم.
کافران با نام بُت شروع میکردند، و طاغوتیان همواره نام طاغوت بر زبان دارند.
اللّه اکبر، خط بطلانی است بر همه قدرتهای طاغوتی، وسوسههای ابلیسی و جاذبههای مادّی.
چنانکه هواپیما هر چه بیشتر اوج بگیرد، خانهها کوچکتر دیده میشود، انسان هر چه خداشناستر شود و عظمتها و نعمتها و قدرتهای الهی را بیشتر بشناسد، جز خدا هر چه هست در نظرش کوچک میشود و خدا بزرگتر از هر چیز، آری ... «اللّه اکبر»
مرحوم فیض کاشانی میگوید:
«هرگاه در نماز، حلاوت و شیرینی مناجات را یافتید، بدانید که تکبیر شما مورد قبول و تصدیق خداوند قرار گرفته، و اگر چنین نبود، بدانید که خداوند، شما را نپذیرفته و سخنتان را تصدیق نکرده است».**محجةالبیضاء، ج 1، ص 385.***