این سوره که ششمین سوره از سوره های ((حوامیم )) است از سوره های مکی است، و زمانی نازل شد که درگیری شدیدی میان ((مسلمانان )) و ((مشرکان )) بر فضای اجتماعی مکه حاکم بود، و به همین دلیل بیشتر روی مسائل مربوط به توحید، و مبارزه با شرک، و تهدید ظالمان به دادگاه قیامت، و توجه به مساءله ثبت اعمال، و همچنین توجه به سرنوشت اقوام سرکش پیشین می پردازد، و می توان محتوای این سوره را در هفت بخش خلاصه کرد:
1 - عظمت قرآن مجید و اهمیت آن .
2 - بیان گوشه ای از دلائل توحید در برابر مشرکان .
3 - ذکر پاره ای از ادعاهای طبیعی مسلکان و پاسخ قاطع به آن .
4 - اشاره کوتاهی به سرنوشت بعضی از اقوام پیشین همچون بنی اسرائیل به عنوان گواهی بر مباحث این سوره .
5 - تهدید شدید نسبت به گمراهانی که اصرار و پافشاری بر عقائد انحرافی خود دارند.
6 - دعوت به عفو و گذشت در عین قاطعیت و عدم انحراف از مسیر حق .
7 - اشارات گویائی به حوادث تکاندهنده قیامت، مخصوصا نامه اعمال که تمامی کارهای انسان را بی کم و کاست در بر می گیرد.
این سوره با اوصاف و نامهای بزرگ خداوند همچون عزیز و حکیم آغاز می شود و با آن نیز ختم می گردد، نام این سوره جاثیه است به تناسب آیه 28 این سوره (جاثیه یعنی کسی که به زانو در آمده ) و اشاره به وضع بسیاری
@@تفسیر نمونه جلد 21 صفحه 224@@@
از مردم در صحنه قیامت در دادگاه عدل الهی است .
مرحوم ((طبرسی )) در ((مجمع البیان )) نام دیگری نیز برای این سوره نقل کرده که چندان مشهور نیست و آن ((شریعت )) است به تناسب آیه 18 این سوره .