در همین سوره (ص ) سه نفر از پیامبران بزرگ به عنوان اواب توصیف شده اند: داود و سلیمان و ایوب، و در سوره ق آیه 32 این وصف برای همه بهشتیان ذکر شده است، ((هذا ما توعدون لکل اواب حفیظ)) .
این تعبیرات نشان می دهد که مقام اوابین مقام والا و ارجمندی است، و هنگامی که به منابع لغت مراجعه می کنیم می بینیم اواب از ماده ((اوب )) (بر وزن قول ) به معنی رجوع و بازگشت است .
این رجوع و بازگشت - مخصوصا با توجه به صیغه اواب که صیغه مبالغه است دلالت بر تکرار و کثرت دارد - اشاره به این است که اوابین در برابر عواملی که آنها را از خدا دور می سازد اعم از زرق و برق جهان ماده، یا وسوسه های نفس و شیاطین ؛، حساسیت بسیار دارند، اگر لحظه ای دور شوند بلافاصله متذکر شده به سوی او باز می گردند، و اگر لحظه ای غافل گردند به یاد او می افتند و جبران می کنند .
این بازگشت می تواند به معنی بازگشت به اوامر و نواهی الهی باشد یعنی مرجع و تکیه گاه آنها همه جا فرمانهای اوست، و از همه جا به سوی او باز می گردند .
@@تفسیر نمونه جلد 19 صفحه 305@@@
از آیه یا جبال اوبی معه و الطیر سوره سبا آیه - 10) که درباره داود است معنی دیگری نیز برای اواب استفاده می شود و آن همصدا شدن و هم آواز گردیدن است، زیرا می گوید ای کوهها و ای پرندگان ! با داود همصدا شوید، بنابراین ((اواب )) کسی است که همصدا و هماهنگ با قوانین آفرینش، اوامر الهی و حمد و تسبیح عمومی موجودات جهان باشد و اتفاقا یکی از معانی ایوب نیز اواب است .
@@تفسیر نمونه جلد 19 صفحه 306@@@