به تناسب بحثهائی که درباره منافقان و مؤمنان گذشت، در این دو آیه اشاره به یکی از نشانه های بارز این دو گروه شده است.
نخست می گوید: ((هنگامی که سوره ای نازل می شود، بعضی از منافقان به یکدیگر می گویند: ایمان کدامیک از شما به خاطر نزول این سوره افزون شد))؟! (و اذا ما انزلت سوره فمنهم من یقول ایکم زادته هذه ایمانا).**کلمه (ما) در جمله اذا ما انزلت در حقیقت (ما زائده) و برای تأکید است، و بعضی گفته اند که (ما صله) می باشد که حرف شرط یعنی (اذا) را بر جزای آن مسلط می سازد و جمله را تأکید می کند.***
و با این سخن می خواستند عدم تاثیر سوره های قرآن و بی اعتنائی خود را نسبت به آنها بیان کنند، و بگویند این آیات، محتوای مهم و چشمگیری ندارد، و مسائلی است عادی و پیش پا افتاده!.
اما قرآن با لحن قاطعی به آنها پاسخ می دهد و ضمن تقسیم مردم به دو گروه، می گوید: ((اما کسانی که ایمان آورده اند نزول این آیات بر ایمانشان می افزاید و آثار شادی و خوشحالی را در چهره هایشان آشکار می سازد)) (فاما الذین آمنوا فزادتهم ایمانا و هم یستبشرون).
((و اما آنها که در دلهایشان بیماری نفاق و جهل و عناد و حسد است، پلیدی تازه ای بر پلیدیشان می افزاید))! (و اما الذین فی قلوبهم مرض فزادتهم رجسا الی رجسهم).
@@تفسیر نمونه جلد 8 صفحه 200@@@
((و سرانجام در حال کفر و بی ایمانی از دنیا خواهند رفت)) (و ماتوا و هم کافرون).
نکته ها