(61) تَبَارَکَ الَّذِی جَعَلَ فِی السَّمَآءِ بُرُوجاً وَجَعَلَ فِیهَا سِرَجاً وَقَمَراً مُّنِیراً
فرخنده و مبارک است کسی که در آسمان بُرجهایی قرار داد، و در آن، خورشید و ماه تابانی نهاد.
نکتهها:
کلمهی «تبارک» تنها در قالب ماضی به کار رفته و در این سوره سه بار آمده است. (در آیات یک و ده و همین آیه) و چنانکه گفته شد یا از «بَرَک»، به معنای ثابت و پایدار است، یا از «برکة» به معنای خیر زیاد.
به فرمودهی امام باقر علیه السلام ، مراد از «بروج» در این آیه ستارگانند.**تفسیر نورالثقلین.***
«سراج» به معنای خورشید است که نورش از خودش میباشد، چنانکه میخوانیم: (وجعلنا الشمس سراجا)**نوح، 16.*** و اگر نورش از بیرون باشد به آن «مُنیر» گفته میشود.**تفسیر نمونه.***
پیامها:
1- آفرینشِ ستارگان، خورشید وماه، جلوهای از برکاتالهی است.(تبارک الّذی...)