(60) وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اسْجُدُواْ لِلرَّحْمَنِ قَالُواْ وَمَا الرَّحْمَنُ أَنَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُنَا وَزَادَهُمْ نُفُوراً
و چون به آنان گفته شود: (خدای) رحمان را سجده کنید، گویند: رحمان چیست؟ آیا به چیزی که تو فرمانمان میدهی سجده کنیم؟ (این دعوت) بر رمیدگی آنان میافزاید.
نکتهها:
در این آیه دو بار کلمهی «ما» مطرح شده است که برای جمادات به کار میرود. هدف کفّار از این تعبیر، تحقیر ذات مقدّس الهی بود. لذا به جای «و مَن الرّحمن» گفتند: «ما الرّحمن» و به جای «لمَن تأمرنا» گفتند: «لما تأمرنا».
کلمهی «رحمن» رمز رحمت دائمی و بیپایان و از صفات اختصاصی پرودگار است.**تفسیر اطیبالبیان.***
پیامها:
1- سجده، مظهر یکتاپرستی و روح ادیان توحیدی است. (اسجدوا) (از میان همهی تکالیف، تنها سخن از سجده به میان آمده است)
2- در امر به معروف، به دلیل امر خود اشاره کنید. (اسجدوا للرحمن) (دلیل سجده شما، رحمت گستردهی خداوند است)
3- کفر و لجاجت باعث میشود دعوت انبیا نه تنها کارساز نباشد، بلکه مایهی زدگی و نفرت بیشتر کفّار از کلام حقّ شود. (زادهم نفوراً)