(101) فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَآءَلُونَ (102) فَمَن ثَقُلَتْ مَوَزِینُهُ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
پس آن گاه که در صور دمیده شود، در آن روز نه میانشان خویشاوندی است و نه (از حال یکدیگر) سؤال میکنند. پس کسانی که کفّهی اعمالشان سنگین باشد، ایشان همان رستگارانند.