(48) وَکَأَیِّن مِّن قَرْیَةٍ أَمْلَیْتُ لَهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَیَّ الْمَصِیرُ
و چه بسیار از (شهرها و) آبادیهایی که به (اهل) آن مهلت دادم در حالی که ستمگر بودند (امّا از این مهلت، برای توبه و اصلاح خویش استفاده نکردند و بر کفر خود اصرار ورزیدند). سپس آن (ها) را با قهر خود گرفتم و بازگشت (همه) به سوی من است.
پیامها:
1- یکی از سنّتهای الهی، مهلت دادن به ستمگران است پس عجله ما بیهوده است. (و کایّن من قَریة أملَیتُ)
2- ظلم انسان، سبب قهر الهی است. (و هی ظالمة - أخَذتُها)