(35) أَلَّذِینَإِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّبِرِینَ عَلَی مَآ أَصَابَهُمْ وَ الْمُقِیمِی الصَّلَوةِ وَمِمَّا رَزَقْنَهُمْ یُنفِقُونَ
(مُخبتین) کسانی هستند که هرگاه نام خدا برده شود دلهایشان از خوف (خداوند) میلرزد و بر آنچه (از سختیها) به آنان میرسد مقاومند و برپاکنندگان نمازند و از آنچه به آنان روزی دادهایم انفاق میکنند.
نکتهها:
یاد خدا هم آرامبخش است وهم برای اهلایمان، خوفآور، همانند کودکی که با یاد والدین، هم آرام میگیرد وهم از آنان پروا میکند وحساب میبرد.
پیامها:
1- ترس از خدا و پروای درونی، یک ارزش است. (وَجِلت قلوبهم)
2- تقوا، بر همهی کمالات مقدّم است. (وَجِلت قلوبهم... والصّابرین ...)
3- زیربنای انجام وظیفه بعد از تقوا، مقاومت و صبر است. (وَجِلت قلوبهم والصّابرین)
4- صبری ارزش دارد که در برابر مشکلات دوام بیاورد. (الصابرینعلیمااصابهم)
5 - رابطه با خدا، از رابطه با محرومان جدا نیست. (والمقیمی الصلوة - ینفقون)
6- بخشش، مخصوص مال نیست، از علم و آبرو و هنر نیز میتوان انفاق کرد. (ممّا رزقناهم)
7- انفاقی ارزش دارد که دائمی باشد. («ینفقون» فعل مضارع نشانه استمرار است)
8 - در انفاق نیز اعتدال و میانهروی لازم است. (و ممّا...)
9- اموال و دارائیهای انسان رزق الهی است. (رزقناهم)