(67) وَمِن ثَمَرَ تِ النَّخِیلِ وَالْأَعْنَبِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَکَراً وَرِزْقاً حَسَناً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَأَیَةً لِّقَوْمٍ یَعْقِلُونَ
ترجمه: واز میوههای درختان خرما وانگور، هم (نوشیدنی) مستکننده و هم رزق نیکو میسازید. البته در این امر برای گروهی که تعقل میکنند نشانه روشنی است.
نکتهها:
کلمهی «سُکر» به معنای از دست دادن عقل است وکلمهی «سَکر» به منشأ آن میگویند.
در دو آیه قبل سخن از آب و شیر بود که دو نوشیدنی طبیعی و مستقیم است. این آیه سخن از نوشیدنیهایی است که ما از طریق فشردن میوهها بدست میآوریم. آنجا که دست خدا در کار است، همه لطف و صفاست، آب باران و شیر خالص، ولی آنجا که دستِ بشر دخالت میکند، گاهی رزق نیکو حاصل میشود و گاهی شراب که مایه فساد و تباهی است.
پیامها:
1- هر چیزی که سبب مستی شود، رزق نیکو نیست. (سکراً و رزقاً حسناً)
2- آنچه خدا آفریده خوبست، این شما هستید که نعمتها را در چه راهی مصرف کنید، یا چه کارهایی روی آن انجام دهید. (تتخذون منه سکراً و رزقاً حسناً)
3- در آفرینش میوهها (تنوع رنگ و طعم و خواص آنها و فواید کوتاه مدت و دراز مدت آنها و ترکیبات آنها و تأمین نیازمندیهای انسان و مقدار تولید آن ومناسبت محل تولید با ساکنان منطقه ودسترسی انسان به آنها و عواملی که در پیدایش آنها بکار رفته) نشانهای برای توجه به خالق است. (ان فی ذلک لایة)