(57) وَیَجْعَلُونَ لِلَّهِ الْبَنَتِ سُبْحَنَهُ وَلَهُم مَّا یَشْتَهُونَ
ترجمه: وبرای خداوند دختران را قرار میدهند، در حالی که او (از فرزند داشتن) منزّه است ولی برای خودشان آنچه را (از پسران) که علاقه دارند (قرار میدهند.)
نکتهها:
ممکن است این آیه اشاره به مضمون آیه 136 سوره انعام باشد که بتپرستان سهمی از کشاورزی و دامداری خود را، نصیب بتها میدانستند، (و جعلوا للَّه مما ذَرا من الحرث و الانعام نصیباً فقالوا هذا للَّه بزعمهم و هذا لشرکائنا) احتمال دیگری که مرحوم علامه طباطبایی در این آیه پسندیدهاند، آن است که مردم در نزول نعمتها ورفع بلاها، نقشی برای خدا در نظر نمیگیرند و همه را از غیر او میبینند.
مشرکان، ملائکه را دختران خدا میدانستند، چنانکه در آیه 19 سورهی زخرف میفرماید: (و جعلوا الملائکة الذین هم عباد الرحمن اناثاً) و در این عقیدهی آنها، سه انحراف بود:
الف: برای خدا فرزند قائل میشوند، در حالی که (لم یلد و لم یولد)
ب: ملائکه را دختر میپنداشتند، در حالیکه آنها دختر و پسر ندارند.
ج: آنها که خود دختر را مایه ننگ میدانستند، آنرا به خدا نسبت میدادند! (افاصفاکم ربکم بالبنین و اتخذ من الملائکة اناثا)**اسرا، 40.***
پیامها:
1- هرچه داریم از اوست، برای غیر او سهمی قرار ندهیم که باید پاسخگو باشیم. (و یجعلون لما لایعلمون نصیباً ... تاللَّه لتسئلنّ)
2- لطف مادی خداوند شامل منحرفان نیز میشود. (مما رزقناهم)
3- اسباب ظاهری و بشری که به آن دل بستهاید، خود خبری از راه رزق و نعمت یا رفع بلا ندارند. (یجعلون لما لایعلمون نصیباً)
4- حتی بخشی از نعمتها را از غیر خدا دانستن شرک است. (نصیباً ممّا رزقناهم)