(29) فَادْخُلُواْ أَبْوَبَ جَهَنَّمَ خَلِدِینَ فِیهَا فَلَبِئْسَ مَثْوَی الْمُتَکَبِّرِینَ
ترجمه: پس، از درهای دوزخ وارد شوید که جاودانه در آنجا خواهید ماند، و براستی چه بد است جایگاه متکبران.
نکتهها:
کفار، به هنگام مرگ که فرشتگان جان آنها را میگیرند، هم اظهار اسلام و تسلیم میکنند و هم گذشتهی بد خود را انکار میکنند. اما نه آن ایمان ارزش دارد، چون از روی اضطرار است نه اختیار، و نه این انکار مورد قبول است چرا که خداوند به کارهای آنان آگاه است.
پیامها:
1- مرگ، نابودی نیست، بلکه قبض روح و جداکردن روح از جسم است. (تتوفیهم)
2- سنت خداوند آن است که کارها را باواسطه انجام دهد. (تتوفیهم الملائکة)
3- کفر و شرک، ظلم به انسانیت خویش است. (ظالمی انفسهم)
4- انسان روزی مجبور به تسلیم است، امّا چه سود؟ (فالقوا السّلم ... فادخلوا ابواب جهنّم)
5- لحظهی جان دادن، لحظهی حساسی برای مؤمن و کافر است. در مورد کافر میفرماید: (تتوفیهم الملائکة ظالمی انفسهم) و در مورد مؤمن در آیهی 32 نحل میفرماید: (تتوفیهم الملائکة طیبین)
6- جهنّم درهای متعددی دارد وهر خلافکار از طریق خاصی، به دوزخ میرود.(ابواب)
7- ریشهی اصلی کفر، روحیهی تکبرّ است. (الکافرین ...المتکبرین)