(24) وَإِذَا قِیلَ لَهُم مَّاذَآ أَنزَلَ رَبُّکُمْ قَالُواْ أَسَطِیرُ الْأَوَّلِینَ
ترجمه: وهرگاه به آنان گفته شد: پروردگارتان چه نازل کرده؟ گفتند افسانههای پیشینیان.
نکتهها:
کلمه «اساطیر» یا جمعِ «اُسطوره» به معنای حکایات و افسانههای خرافی است که به صورت مکتوب درآمده باشد، و یا جمع «اَسطار» به معنای سطرهایی که از روی کتب پیشین، نسخهبرداری شده باشد. در قرآن این کلمه، نُه بار از زبان کفّار نقل شده که در همهی موارد همراه کلمهی «اوّلین» است، یعنی آنها میگفتند: این حرفها تازگی ندارد، بلکه همان بافتههای پیشینیان است.
بعضی جامعهشناسان امروز نیز مذهب را زاییده جهل و خرافه میدانند، که شاید این حرف، بخاطر بعضی خرافاتی باشد که در میان اصولِ اصیلِ ادیان الهی، جای گرفته و در واقع ربطی به مذهب ندارد.
پیامها:
1- فرستادن پیامبران و کتب آسمانی، از شئون ربوبیِ خداوند برای هدایت و تربیت مردم است. (انزل ربّکم)
2- خوی افراد مستکبر، تحقیر کردن است، گاهی تحقیر مکتب، گاهی رهبر و گاهی امّت. (انّ اللَّه لایحب المستکبرین و اذا قیل لهم...)
3- با آنکه تنها بخشی از قرآن، داستان است نه همهی آن، ولی همان داستانها هم مربوط به اقوام و پیامبرانی است که مردم زمان پیامبر از بیشتر آنها بیخبر بودند. پس چگونه میتوان به قرآن نسبت داد: (اساطیر الاولین)؟