(4) خَلَقَ الْإِنسَنَ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ
او انسان را از نطفهای آفرید، پس آنگاه او به آشکارا با (خداوند) دشمنی میورزد.
نکتهها:
آیه چهارم این سوره، مشابه آیه 77 سوره یس است که میفرماید: (خلقناه من نطفة فاذا هو خصیم مبین و ضرب لنا مثلاً و نسی خلقه) یعنی با آنکه ما او را از نطفهای آفریدهایم، امّا چنان به خود مغرور شده که در برابر ما به دشمنی برمیخیزد و برای ما این مثال را میزند که چگونه استخوانهای پوسیده، دوباره زنده میشوند، گویا او آفرینش خودش را فراموش کرده است.
پیامها:
1- آفرینش آسمان وزمین، بیهوده وباطل نیست، بلکه بر حق استوار است.(خلق...بالحق)
2- کدام بُت ویا معبودی، میتواند در خلقت شریک خدا باشد؟ (تعالی عمّا یشرکون)
3- مبارزه با شرک، باید مستمّر و مداوم باشد. جملهی (تعالی عمّا یشرکون) در آیه اول و سوّم تکرار شده است.
4- غرور و تکبّرِ انسان تا بدان حدّ است که در برابر خالق خود به خصومت و اظهار دشمنی میپردازد. (خصیم مبین)**در آیات دیگر ازجمله 20 مرسلات، قرآن از نطفه، به «ماء مهین» «آبی پَست» تعبیر میکند. چگونه «ماء مهین» ،«خصیم مبین» میشود؟***