(105) وَکَأَیِّن مِّنْ ءَایَةٍ فِی السَّمَوَ تِ وَالْأَرْضِ یَمُرُّونَ عَلَیْهَا وَ هُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ
ترجمه: و چه بسیار نشانه در آسمانها و زمین، که بر آن میگذرند، در حالی که از آن روی گردانند.
نکتهها:
گویا این آیه برای تسلّی خاطر رسول اکرم صلی الله علیه و آله و هر رهبر و امام بر حق است که اگر مردم به فرمان و دستور آنان بیاعتنا بودند نگران نباشند، آنان دائماً بر نشانههای قدرت و حکمت خدا در طبیعت و خلقت برخورد میکنند ولی لحظهای نمیاندیشند. این همه زلزله، کسوف، خسوف، صاعقه، گردش ستارگان و کهکشانها و همه و همه را میبینند ولی از آن اعراض میکنند.
جمله «یمّرون علیها» را سه نوع معنی کردهاند:
1- منظور از مرور انسانها بر آیات الهی، مشاهده آنهاست.
2- منظور از مرور انسانها بر آیات، حرکت زمین است، زیرا با حرکت زمین، انسان بر اجرام آسمانی مرور میکند.**تفسیر المیزان.***
3- مرور بر آیات آسمانی، پیشگویی سوار شدن انسان بر وسایل فضایی و حرکت آنها در آسمانهاست**سفرنامه حج آیةاللَّه صافی.***.
اعراض، از غفلت خطرناکتر است. با اینکه تعداد نشانهها زیاد است (کایّن) و انسان دائماً با آنها رابطه دارد (یمرّون) امّا نه تنها فراموش میکند و نه تنها از آنها غفلت میکند، بلکه مواقعی نیز با عنایت از آنها اعراض میکند.
پیامها:
1- انسان اگر لجاجت کند، هیچ نشانهای را نمیپذیرد. (معرضون)
2- تمام هستی نشانه و رمز خداشناسی است. (ایةٍ)