(86) قَالَ إِنَّمَآ أَشْکُواْ بَثِّی وَحُزْنِی إِلَی اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ
ترجمه: (یعقوب) گفت: من ناله آشکار و حزن (پنهان) خود را فقط به خدا شکایت میبرم و از (عنایت و لطف) خداوند چیزی را میدانم که شما نمیدانید.
نکتهها:
«بثّ» به حزن شدید گفته میشود که گویا شدت آن باعث شده که دارندهاش نتواند آنرا بیان کند.
پیامها:
1- موحّد درد دل خود را تنها با خداوند در میان میگذارد. (انّما اشکوا... الی اللَّه)
2- آنچه مذموم است سکوتی است که بر قلب واعصاب فشار میآورد و سلامت انسان را به خطر میاندازد و یا ناله وفریاد در برابر مردم است که موقعیت انسان را پایین میآورد. امّا شکایت بردن به خدا مانعی ندارد. (اشکوا...الی اللَّه)
3- در گفتگو با خدا لذّتی است که افراد عادی نمیفهمند.(اشکوا... الی اللَّه) **. دست حاجت چون بری، نزد خداوندی بر
که کریم است و رحیم است و غفور است و ودود.
نعمتش نامتناهی کرمش بی پایان
هیچ خواننده از این در نرود بیمقصود.***
4- افراد ظاهربین از کنار حوادث به راحتی میگذرند ولی انسانهای ژرفنگر آثار و حوادث را تا قیامت میبینند. (اعلم من اللَّه ...)
5- یعقوب به زنده بودن یوسف و سرآمدن فراغش و به حقایقی دربارهی خدا و صفات او آگاه بود که بر دیگران پوشیده بود. (اعلم من اللَّه ما لاتعلمون)