(72) قَالُواْ نَفْقِدُ صُوَاعَ الْمَلِکِ وَ لِمَن جَآءَ بِهِ حِمْلُ بَعِیرٍ وَ أَنَاْ بِهِ زَعِیمٌ
ترجمه: گفتند: پیمانه و جام مخصوص شاه را گم کردهایم و برای هرکس آنرا بیاورد یک بار شتر (جایزه) است و من این را ضمانت میکنم.
نکتهها:
کلمهی «صواع» و «سقایة» به یک معنی بکار رفتهاند، پیمانهای که هم با آن آب میخورند و هم گندم را کیل و اندازه میکنند که نشانه صرفهجویی، بهرهوری و استفاده چند منظوره از یک وسیله است.**در تفسیر اطیبالبیان آمده است که «صواع» ظرفی است که گنجایش یک صاع (حدود3 کیلوگرم) گندم را دارد.***
کلمهی «حِمْل» به بار گفته میشود. و کلمه «حَمْل» نیز به معنای بار است، امّا باری که پنهان باشد، مثل بارانی که در دل ابر است یا فرزندی که در شکم مادر است.**مفردات.***
جمله (لمن جاء حمل بعیر) هرکس چنین کند من چنان پاداش میدهم، در اصطلاح فقهی جُعاله است که دارای سابقه و اعتبار قانونی است.
پیامها:
1- جایزه تعیین کردن، از شیوههای قدیمی است. (ولمن جاء به حِمل بعیر)
2- جوایز باید متناسب با افراد و زمان باشد. در زمان قحطی بهترین جایزه یک بار شتر غلّه است. (حِمل بَعیرٍ)
3- ضامن گرفتن برای جلب اطمینان، سابقه تاریخی دارد. (انا به زعیمٌ)