فَتَوَلَّی عَنْهُمْ وَقَالَ یَقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُکُمْ رِسَلَتِ رَبِّی وَنَصَحْتُ لَکُم فَکَیْفَ ءَاسَی عَلَی قَوْمٍ کَفِرِینَ
پس شعیب از آنان روی گرداند و گفت: ای قوم من! پیامهای پروردگارم را به شما رساندم و برایتان خیرخواهی کردم، پس چگونه بر (سرنوشت) قوم کافر تأسّف بخورم؟
پیام ها
1- قهر الهی، بعد از اتمام حجّت است. «فاخذتهم الرجفة... اَبلَغتُکم رسالات ربّی»
2- موعظه، مدارا و توجّه به مردم حدّی دارد، گاهی هم باید از آنان اعراض نمود. «فتولّی عنهم»
3- تبلیغ، باید همراه با مهربانی و سوز باشد. «اَبلَغتُکم... نَصحتُ»
4- نصایح و خیرخواهی را با منافع شخصی آمیخته نکنیم. «نصَحتُ لکم»
5 - وقتی به وظیفهی خود عمل کردیم، نگران نباشیم که چه خواهد شد. «اَبلَغتُکم...کیف آسی»
6- تأسّف نابجا و عاطفهی بیمورد، ممنوع است. «فکیف آسی»
(در موارد دیگری هم به پیامبراکرم صلی الله علیه وآله خطاب شده که «لاتحزن علیهم» ** حجر، 88 ؛ نحل، 127 و نمل، 70*** ، غصّهی آنان را نخور.)
7- آنجا که روحیّهی کفر، لجاجت و عناد حاکم باشد، موعظهی پیامبران هم اثر نمیکند. «فکیف آسی علی قوم کافرین»