فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللَّهِ کَذِباً أو کَذَّبَ بََایتِهِ أُوْلَئِکَ یَنَالُهُمْ نَصِیبُهُم مِّنَ الْکِتَبِ حَتَّی إِذَا جَآءَتْهُمْ رُسُلُنَا یَتَوَفَّوْنَهُمْ قَالُواْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ قَالُوا ضَلُّواْ عَنَّا وَ شَهِدُواْ عَلَی أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کَانُواْ کَفِرِینَ
پس کیست ستمکارتر از کسی که بر خداوند دروغ بندد، یا آیات او را تکذیب کند؟ آنان بهرهی خود را از (دنیا به مقداری که در) کتاب (الهی که برای آنان نوشته شده) خواهند برد، تا آنکه چون فرستادگان ما برای گرفتن جانشان به سراغ آنان آیند، گویند: کجاست آنچه (و آنکه) به جای خداوند میخواندید؟ گویند: همه از دید ما ناپدید ونابود شدند. و آنان علیه خود شهادت میدهند که کافر بودهاند.
نکته ها
مراد از افترا بر خداوند در آیات قرآن، معمولاً شرک به خداوند است. **تفسیر المیزان*** البتّه حلال کردن و حرام دانستن چیزی بدون دلیل هم بدعت و افترا بر خداست، چنانکه تکذیب پیامبران نیز نوعی نسبت دروغ به خدا دادن است.
در قرآن، 15 مرتبه افرادی به عنوان ظالمترین مردم معرّفی شدهاند، یعنی کسانی که هم به خود و شخصیّت خود ظلم کردهاند و هم به اجتماع، و ریشهی همه آنها شرک، کفر و عناد بوده است. **تفسیر نمونه، ج 5، ص184***
عبارت «نصیبهم من الکتاب»، شامل رزق و روزی، حیات و مرگ، سعادت و شقاوت در دنیا و جزای اعمال و عقوبات در روز قیامت میشود که در لوح محفوظ الهی ثبت شده است. **تفسیر اثنی عشری***
پیام ها
1- تکذیب و افترا بر خدا و بدعتگذاری، از بزرگترین ستمهاست. «فمن أظلم»
2- هر انسانی دارای نصیب و بهرهای ثبت شده و حتمی در دنیاست. «ینالهم نصیبهم من الکتاب»
3- فرشتگانی مأمور قبض روح هستند. «رسلنا یتوفّونهم»
4- روح، تمام حقیقت انسان است. «یتوفّونهم» و نفرمود: «یتوفّون انفسهم»
5 - انسان، با دیدن نشانههای مرگ، از خواب غفلت بیدار میشود و با مأموران قبض روح گفتگو دارد، ولی چه سود؟ «یتوفّونهم قالوا... قالوا»
6- اوّلین مرحلهی بازپرسی انسان، از لحظهی مرگ آغاز میشود. «أین ما کنتم»
7- از اولینّ سؤالها در قیامت، سؤال از معبود است. «أین ما کنتم تدعون»
8 - غیر خدا، سرابی بیش نیست و مشرکان هنگام مرگ، به پوچی تمام معبودها اقرار میکنند. «قالوا ضلّوا عنّا»
9- اوّلین قاضی در قیامت، وجدان انسان است. «شهدوا علی انفسهم انّهم کانوا کافرین»