هر کس بسته به معرفتی که دارد لذت و سعادت خود را در چیزهایی میجوید و از آنچه خوشی و سعادت را از او بستاند میگریزد. اگر درست درباره ریشه و منشأ ناراحتیها نسبت به از دست دادن سعادت و گرفتار آمدن به بدبختی است. این امر درباره همه حوادثی که برای هر کس پیش آمده و موجبات اندوه و حزن او را فراهم آورده صادق است؛ با این تفاوت که افراد دارای بینش مادی ریشه ناراحتیها و اضطرابهای خود را در از دست دادن سعادت مادی و خوشیها و لذتهای دنیوی جستجو میکنند و موحدان و مؤمنان که به فراتر از دنیا مینگرند و به آخرت میاندیشند، ریشه اضطرابها و نگرانیهای خود را در از دست دادن سعادت اخروی و رضوان الهی میجویند. اضطراب و نگرانی همواره در زمره بزرگترین بلاهای زندگی بشر بوده و هست و عوارض ناشی از آن در زندگی فردی و اجتماعی انسانها کاملا محسوس است.در طرف مقابل نیز آرامش همواره یکی از گمشدههای بشر بوده است و تلاش کرده تا از هر راهی آن را به دست آورد. برخی از دانشمندان میگویند که به هنگام شیوع بیماریهایی چون وبا، اکثر کسانی که ظاهراً به علت ابتلا به آن بیماری میمیرند، در واقع به علت ترس و نگرانی جان خود را از دست میدهند و تنها تعداد کمی از آنها واقعاً به جهت ابتلای به بیماری جان میسپرند. به طور کلی آرامش و دلهره نقش بسیار مهمی در سلامت و بیماری فرد و جامعه و سعادت و بدبختی انسانها دارد.
تاریخ بشر آکنده از صحنههای عم انگیزی است که انسان برای تحصیل آرامش به هر چیز دست انداخته و در هر وادی گام سپرده و تن به انواع اعتیادها داده است. در این میان قرآن با جملهای کوتاه اما پر مغز، مطمئنترین و نزدیکترین راه را نشان میدهد و میفرماید: بدانید که یاد خدا آرامش بخش دلها است.