به قول ابن عباس، وفات سید بطحا، حضرت ابوطالب علیه السلام واقع شده است و جلالت شأن ابوطالب و نصرت او از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و خدماتش نسبت به آن جناب، مشهورتر از آن است که ذکر شود. ابن ابی الحدیه گفته:
و لو لا ابو طالب و ابنه - لما مثل الدین شخص فقاماً
فذاک بمکه آوی و حامی - و ذاک بیثرب جس الحماماً (12) .
ابن ابی الحدید نمیگوید: که اگر ابوطالب و پسرش، امیرالمؤمنین علیه السلام نبودند دین پیغمبر به پیروزی نمیرسید. قیام دین به واسطه حمایت ابوطالب از پیغمبر و شمشیر علی علیه السلام (واقع) شد.
فقیر گوید که: حضرت عباس بن علی بن ابی طالب به دو پدر خود اقتدار کرد در مقام نصرت از دین خدا و حمایت از پسر پیغمبر صلی الله علیه و آله در کربلا و شاهد بر این مطلب، این عبارت زیارت آن حضرت است: فالحقک الله بدرجه ابائک. خوب ملاحظه کن در اشعار ابوطالب در مقام حمایت از حضرت پیغمبر که میفرماید:
فلا تحسبوناً خاذلین محمداً - لدی غربه منا و لا متقرب
ستمنعه منا ید هاشمیه - و مرکبه فی الناس اخشن مرکب (18) حسین علیه السلام) قریب به همین (مضمون) میفرماید :
ولله ان قطعتم یمینی - انی احامی ابداً عن دینی
و عن امام صادق الیقین - نجل النبی الطاهر الامین (19)
بالجمله وفات ابو طالب روز آخر سال دهم از بعثت حضرت رسول صلی الله علیه و آله واقع شد و بعد از سه روز حضرت خدیجه - رضی الله عنها - وفات کرد، پس جمع شد برای حضرت پیغمبر دو مصیبت و آن سال عام الحزن نامیده شد و حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در مرتبه پدر فرمود:
اباطالب عصمه المستجیر - و غیث المحول و نور الظلم
لقد هد فقدک اهل الحفاظ - لقد کنت للمصطفی خیر عم (20) .