و یکی از مصیبتهای بزرگی که برای این ملت بار آوردند اینکه ملت را نسبت به خودشان هم بدبین کردند. این معنا که ما اگر یک مریض پیدا بکنیم در تهران، الان هم میگویند که اینجا نمیشود، بروید به مثلاً انگلستان، بروید به پاریس. این یک مطلبی است که از دست آنها برای ما پیدا شده است، یعنی ما خودمان را باختیم در مقابل آنها، شما گمان میکنید که در آنجا اطبای آنها همچو هستند که اگر کسی برود آنجا چه خواهد شد. همین مریضهائی که در اینجا اگر یک دقتی بکنند معالجه میشوند وقتی بروند آنجا معلوم نیست درست معالجه بشوند، اینطور نیست که اطبای آنها یک معجزه ای میکنند و اطبای ما اینطور نیستند.
این یک مطلبی است که برای تبلیغاتی که اینها کردند ما به خودمان هم حتی سوءظن پیدا کردیم، یعنی خودمان هم باختیم خودمان را، شما گمان نکنید که اینجا اطبایش، ایران اطبایش کمتر از اطباء آنجا باشد. الان بسیاری از اطبا که در امریکا هستند ایرانی هستند گفتند شاید قریب پانصد تا یا بیشتر طبیب ایرانی هست که اگر طبیبهای ایرانی بیایند، اختلال پیدا میکند در آمریکا. اینطور نیست که اینهائی که رفتند و تحصیل کردند و یا در همین جا تحصیل میکنند اینها کمتر از آنها باشند، نخیر اینها هم همانطور هستند، اینها هم مثل آنها یا بهتر از آنها هستند. ما در آنجا هم که بودیم گاهی مثلاً گرفتاری پیدار میکردیم اطبا را میدیدیم و خیلی از آنها چیزی که فوق العاده باشد من که نفهمیدم و اشخاصی هم که رفتند باز با همان حال مرض برگشتند، اینجا جوابشان دادند رفتند آنجا، آنجا هم همین حال بوده است. این برای این است که اینها جدیت کردند در این سالهای طولانی که ما را تهی کنند از مغز خودمان، یعنی ما را همچو غربزده کنند که چیزهائی هم که پیش خودمان بهتر است به آن سوء ظن پیدا کنیم و عقیده مان این باشد که نه اینطور خوب نیست، خوب است که آنطور باشد حال اینکه مساله اینطور نیست و همچو نیست که آنها در این مسائل عقلی یا در مسائل طبی خیلی جلو باشند، خوب، بله هستند اما نه اینطوری که ما توهم میکنیم.(36)