هدف از شرح آیات بالا این بود که تأثیر اعمال را در اخلاق، و شکل گیری روح و جان انسان را در پرتو آن روشن سازیم؛ و از مجموع آنها چنین میتوان نتیجه گرفت که برای خود سازی و تهذیب نفس باید مراقب اعمال خود بود؛ زیرا تکرار گناه و زشتیها از یک سو قبح اعمال را از بین میبرد و از سوی دیگر روح انسان به آن عادت میکند، و تدریجاً به صورت ملکات رذیله رسوخ پیدا میکند به گونهای که انسان نه تنها از آن ناراحت نخواهد بود، بلکه گاه به آن افتخار میکند!