یکی از برکات نماز به خصوص در مساجد، امدادگری است، همیشه محرومان به مساجد روانه میشدند و مشکلات خود را با مردم در میان میگذاشتند و در آن مکان مقدس آنرا حل میکردند. سابقه این کار از زمان رسول اکرم صلی الله علیه و آله بوده است و قرآن صحنهای را نقل میکند که فقیری وارد مسجد شد و از مردم استمداد کرد. کسی به او توجهی نکرد و فقیر با ناله به خداوند حال خود را گفت. حضرت علی علیهالسلام مشغول نماز بود به فقیر اشاره کرد و او جلو آمد و حضرت در حال رکوع انگشتر خود را به او داد، آیه نازل شد که: فقط رهبر شما خداوند و پیامبرش و کسانی اند که در حال رکوع انفاق و به فقرا رسیدگی میکنند. همین که مردم آیه را شنیدند به مسجد آمدند تا ببینند این آیه درباره چه کسی نازل شده است. فهمیدند که مورد آیه شخص علی بن ابیطالب است.
به هر حال، امدادرسانی به جبهههای جنگ و کمک به فقراء از مسجد و در سایه برکات نماز بوده و خواهد بود.
مسلمین از پایگاه مساجد به جبهه میرفتند، انقلاب اسلامی ایران هم از مساجد شروع شد.
اجتماع مردم در مسجد برکاتی دارد که با نوشتن چند سطر حق آن ادا نمیشود.
در قرآن بارها نماز و انفاق، نماز و زکات، نماز و قربانی، در کنار هم آمده و در حدیث میخوانیم نماز کسی که زکات ندهد قبول نیست.