اصل در نماز، جماعت خواندن است و در جماعت با مردم، در مردم، از مردم بودن مطرح است، در کنار مردم بدون هیچ گونه امتیاز از هر نژاد و اقلیم و در هر شرایط اقتصادی. نماز جماعت بدون امام نمیشود زیرا جامعه بدون رهبر نمیشود، همین که امام وارد مسجد شد برای همه مردم به طور یکسان امام است نه برای گروه خاص، امام جماعت نباید در دعای قنوت تنها به خودش دعا کند، آری رهبر مردم نباید خودبین باشد. فقیر و غنی و زشت و زیبا در کنار هم قرار میگیرند، باید امتیازات پوچ با تمرین نماز جماعت از جامعه حذف شود، مردم باید پذیرای امام جماعت باشند. امام جماعت تحمیلی جایز نیست، اگر امام در نماز اشتباه کرد مردم به او هشدار میدهند یعنی در نظام اسلامی امام و امت باید مراقب یکدیگر باشند.
امام جماعت باید مراعات ضعیفترین مردم را بکند، نماز را طول ندهد و این خود درسی است که مسئولین باید در برنامه ریزیها و حرکتها توجه به همه اقشار داشته باشند، در نماز جماعت مردم نباید از امام جلو بیفتند و این یک درس دیگری است که نشانه نظام و ادب میباشد، اگر از امام جماعت گناه بزرگی سرزد و مردم فهمیدند، باید کنار رود. یعنی مردم و جامعه را نباید بدست فاسق سپرد، در نماز جماعت همه با هم به خاک افتاده و سجده میکنیم آری باید همه با هم باشیم.
در نماز جماعت همه مردم میتوانند با کسب علم و تقوی و محبوبیت امام شوند، پیشنمازی ارث کسی نیست، هر کسی در کمالات برتر شد در جامعه آقاست.
امام جماعت در چهار چوب مقررات، امام است و حق ندارد به خیال آنکه امام است هر کاری بکند و حتی هر طور که میخواهد نماز بخواند. رسول اکرم (ص) به کسی که امام جماعت بود و بعد از سوره حمد سوره بقره را خواند نهیب زد که چرا مراعات حال مردم را نمیکنی و با خواندن سورههای بزرگ مردم را از نماز و جماعت فرار میدهی؟