انسان در نماز خداوندی را حمد و سپاس میکند که تمام هستی را تربیت میکند.
سرچشمه تمام رحمتها و برکات است و مالک روز قیامت است کسی که حمد و ثنای خود را نثار این وجود مقدس با این خصوصیات میکند هرگز حاضر نیست برای هر چیز پست و جزئی و در برابر هر قدرت ناچیزی ستایش کند.
زبانی که با حضور قلب ثناگوی خالق هستی شد دیگر تن به ثناگوئی هر نالایقی نمیدهد.فراموش نکنیم که امام حسین علیهالسلام فرمود: کسی که وصل به پیامبر (ص) باشد و از دامن زهرا (س) برخاسته باشد، بیعت یزید را نخواهد پذیرفت.
آری... ستایش او نه دیگران،
ثنای او نه طاغوت،
ثنای او برای رب العالمین بودنش،
الرحمن الرحیم بودنش،
مالک یوم الدین بودنش.
دیگران چه و که هستند و چه قدرتی دارند که من ثناگوی آنها باشم؟ به خصوص که مسلمان میداند اگر ظالمی ستایش شود عرش خداوند به لرزه در میآید.
بنابراین ثنای او به ما آنچنان روح بزرگی میدهد که دیگر حاضر به ثنای دیگران نمیشویم و این روح بزرگ را از نماز و حمد میتوان تحصیل کرد.
حیف که ما با توجه نماز نخواندیم و مزه نماز را نچشیدیم.