%
یک جامعه مطلوب، علاوه بر آن که در درونِ خود از نظم و امنیّت برخوردار است، باید به خوبی از عهده دفاع از خود در برابر دشمنان بیرونی برآید تا آنان که اغراض و نیّات سوء دارند طمع در آب و خاک و مال و جان و آبروی آنان نکنند. باز در جوامع بسیار کوچک و ساده امکان دارد که مردم با تبادل آراء و تشریک مساعی وسائل دفاع از خود را فراهم آوَرَند و بهترین شیوه و شگرد دفع بیگانگان را بیابند و از کیان و موجودیّت خود پاسداری کنند؛ ولی در جامعههای بسیار بزرگ و پیچیده معاصر چنین امری امکان نمیپذیرد؛ باید دستگاه برنامهریز و مدیری باشد که به هنگام هجوم دشمن، همه آلات و ابزار جنگی را تهیّه کند و رزمندگان خود را تا آنجا که میتواند مجهّز و مسلّح سازد و فعالیتهای نظامی را به بهترین وجه، سازماندهی و تنظیم کند و در وقت مقتضی و به شکل مطلوب به دشمن یورش ببرد، در غیر این صورت ممکن است نیروهای عظیمی به هدر رود و هیچ گونه پیروزی هم به دست نیاید. قبل از وقوع هجوم و جنگ نیز جامعه باید آمادگی کامل برای جنگ و دفاع را داشته باشد تا هم دشمنان فکر حمله و یورش را به خاطر خود خطور ندهند و هم اگر حمله و یورشی پیش آمد، مردم غافلگیر نشوند. و چون عموم مردم - عادةً - سرگرم اشتغالات زندگی شخصی و خانوادگی خود هستند نمیتوان از آنان توقّع آمادگی کامل داشت و به هر حال نباید به آمادگیشان اتّکا و اتّکال کرد، بلکه باید دستگاهی وجود یابد که کاری جز پرداختن به همین امور نداشته باشد. پس وجود نظام حکومتی از این رو نیز ضرورت دارد که هم آمادگی کامل برای دفاع از مصالح و منافع جامعه در برابر دشمنان آن حاصل شود، و هم در صورت هجوم و حمله دشمنان، دفع و سرکوبی آنان به بهترین شیوه ممکن گردد.%
%