من با کمال تواضع دست خود را به سوی ملّت نجیب ایران دراز میکنم، از روحانیون عظیم الشان تا خطبای ارجمند، از جوانان محترم حوزه علمیه تا دانشجویان داخل و خارج کشور اَیَّدَهُمُ اللّه تعالی و از همه صمیمانه و با عرض تشکر خواستارم که پیوستگی و وحدت کلمه خود را حفظ و از مناقشات تفرقه انداز احتراز نمایند و با صدای واحد و ندای همگانی در راه استقلال کشور و قطع ایادی اجانب و عمّال وابسته آن ها کوشش کنند و با اتّکا به خدای متعال و احکام عدالت پرور اسلام همدست و همداستان شوند.(2)