یک دسته از این آیات، نعمتهای خدا را مورد رزق و روزی انسان و خوردن و آشامیدن او مورد توجه و یادآوری قرار داده است. بنابراین، محتوای آنها با مذموم بودن و ممنوع بودن استفاده از این نعمتها سازگار نیست و از همین رو، هیچ نکوهشی از خوردن در آنها به چشم نمیخورد.
از آنجا که تعداد اینگونه آیات زیاد و تعابیر آنها تا حدودی متشابهاند، در اینجا ما به ذکر برخی از این آیات و ذکر شماره بقیه آنها اکتفا میکنیم:
خداوند در یکی از این آیات میفرماید:
اولم یروا انا نسوق الماء الی الارض الجرز فنخرج به زرعا تاکل منه انعامهم و انفسهم افلا یبصرون(133).
مگر ندیدهاند که ما آب باران را به سوی زمینهای خشک و بیآب و علف روان میسازیم تا به وسیله آن کشتها را برویانیم و مزارع را سر سبز کنیم که از حاصل آن، چارپایانشان و خودشان بخورند آیا اینها را نمینگرند؟
در جای دیگر میگوید:
و هو الذی سخر البحر لتاکلوا منه لحما طریا(134)
او همان کسی است که دریا را برایتان رام کرد تا از درون آن گوشت تازه برای خوردن خود فراهم آورید.
در آیه دیگری میفرماید:
الله الذی جعل لکم الانعام لترکبوا منها و منها تاکلون(135).
خدا همان کسی است که چارپایان را برایتان آفرید تا بر پشتشان سوار شوید و از گوشتشان بخورید.
در تعدادی از آیات با تعبیر ورزقناهم من الطیبات(136). و از غذاهای پاک و پاکیزه روزیشان دادیم. به این لذت و میل اشارت دارد.