حب بقا لازمه طبیعی حب ذات است. از آنجا که حب ذات از غرایز اصلی و تمایلات مسلم انسان است و هر کسی بطور قطع خودش خودش را دوست میدارد، بقا و جاودانگی خود را نیز دوست خواهد داشت. زیرا خود دوستی به این معنا نیست که او وجود لحظهای خود را دوست میدارد ولی نسبت به آینده خویش هیچگونه احساسی ندارد، بلکه به این معناست که او وجود خود را در زمانهای بعد و در هر زمان دوست میدارد. انسان به شدت مشتاق آن است که وجودش دوام داشته باشد و جاودانگی را طلب میکند. بنابراین، بطور بدیهی، طبیعیترین اثری که انسانی بالفطره و در نهاد خود این غریزه را دارا خواهد بود. رابطه تنگاتنگ و ملازمه این دو میل تا حدی است که هیچکس نمیتواند وجود حب ذات و خود دوستی را در انسان بپذیرد ولی میل به بقا و جاودانگی را از او نفی کند.