اولیای بزرگ اسلام به کارهای پسندیده مردم در امور دینی و دنیوی توجه کامل داشتند و به وسیله تشویق و تحسین، آنان را به نیکی و پاکی، شادمان و دلگرم مینمودند. برای نمونه دو مورد را به عرض شما میرسانم.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم مرد عربی را دید که در نماز خود دعا میخواند و مضامین بسیار عالی و پرمعنای را به پیشگاه الهی عرض میکند.
سخنان عمیق و پرمغز آن مرد که حاکی از مراتب معرفت و کمال ایمانش بود، در پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم تاثیر کرد. لذا شخصی را بر او گمارد و دستور داد، وقتی عرب از نماز فارغ شد، او را به حضورش بیاورد.
عرب به محضر حضرت علیهالسلام آمد. رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم قطعه طلایی را که به آن حضرت هدیه داده بودند، به او عطا فرمود و سپس پرسید: از کدام قبیله هستی؟
عرض کرد: از بنیعامر بن صعصعه
فرمود: آیا میدانی این طلا را برای چه به شما بخشیدم؟
عرض کرد: به اعتبار نسبت و رحمی که بین من و شماست.
حضرت علیهالسلام فرمود: البته برای رحمت حقی است ولی این طلا را از آن جهت به تو بخشیدم که در پیشگاه الهی خدای را به نیکی و شایستگی ثنا گفتی))(245)
تشویق و تحسین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم از طرفی مرد عرب را بیش از پیش دلگرم کرد و از طرف دیگر آنان را که ناظر این جریان بودند، امیدوار نمود.(246)