گاه نیاز یا ضرورتی ایجاب میکند که انسان سرّ خود را به دیگری بگوید، در اینگونه موارد نیز به ما دستور داده شده است که افراد عاقل و امینی را برای این کار پیدا کنیم. علی علیه السّلام میفرماید: من أسرّ الی غیر ثقة فقد ضیّع أمره؛ کسی که سرّ خویش را نزد افراد غیرمطمئن بازگو کند سِرّ خود را ضایع کرده است.(508)
حتّی دستور دادهاند که در صورت ضرورت سِرّ خود را به کسی بسپارید که او هم سِری در نزد شما داشته باشد، تا به خاطر حفظ سرّ خویش، سرّ شما را اِفشا نکند.
امیرمؤمنان علی علیه السّلام در حدیثی میفرماید: لاتضع سرّک عند من لاسرّ له عندک؛ سرّ خود را نزد کسی که سرّی نزد تو ندارد نگذار.(509)
مخصوصاً باید توجّه داشت کسانی که اسرار خویش را فاش میکنند، افراد قابل اعتمادی برای حفظ اسرار دیگران نیستند باید از آنها پرهیز کرد.
امیرمؤمنان علی علیه السّلام میفرماید: من ضعف عن حفظ سرّه، لم یطق سرّ غیره؛ کسی که از حفظ سرّ خود ناتوان است، توانایی بر حفظ اسرار دیگران ندارد.(510)